دنیا چرا جلال تو را در نظر نداشت
افسوس کز مقام بلندت خبر نداشت
ای مصحفی که چشم خدا بر فراز نی
یکدم ز آیه های رخت چشم بر نداشت
تاریخ غربت علوی در حدیث شام
چون صفحه ی رخت سندی معتبر نداشت
تاشام را مدینه کند قبر کوچکت
از تو حسین فاطمه ای خوبتر نداشت
غیر از شبی که بود چراغت سر پدر
یک شب خرابه ی تو چراغ سحر نداشت
عمر کم تو در سفر شام شاهد است
مثل تو سید الشهدا همسفر نداشت
با آنکه ناله ات جگر سنگ را شکافت
آهت به قلب خصم ستمگر اثر نداشت
هر تیر غم که خواست برد حمله بر دلت
جز سینه ی مقدس زینب سپر نداشت
غیر از تو ای سه ساله سفیر بزرگ شام
دنیا چنین سفیر به سنّ صِغَر نداشت
بی اشک تو خرابه فراموش گشته بود
بی آه تو چراغ اسارت شرر نداشت
زینب به شام با همه ی درد و داغ ها
داغی چو داغ ماتم تو بر جگر نداشت
بر قبر بی چراغ تو تا صبح اشک ریخت
صورت ز روی خاک مزار تو بر نداشت
دُرِّ یتیم فاطمه اش رفت زیر خاک
جز اشک دیده بهر عزایش گهر نداشت
دنیا بدان که جای کفن آن عزیز جان
جز جامه ی سیاه اسارت به بر نداشت
زیبد کند به امت اسلام مادری
آن کودک خرابه نشین کو پدر نداشت
چون آفتاب سوخت در آغوش آفتاب
چتری به غیر زلف پریشان به سر نداشت
جان داد در خرابه کنار سر پدر
چون طایری که بال زد و بال و پر نداشت
کی دیده یک سه ساله شود فاتح دمشق
دنیا به یاد این همه فتح و ظفر نداشت
روی کبود و هجر رخ یار و دفن شب
گویی جز ارث فاطمه ارثی دگر نداشت
از کربلا گرفته الی شام دم به دم
با مرگ رو به رو شد و بیم از خطر نداشت
«میثم» چو این قصیده ی جانسوز می سرود
جز اشک و آه و سوز دل و چشم تر نداشت

دختر شاه مدینه
کنج ویروونه نشسته
مثل بانوی مدینه
با لگد پهلوش شکسته
رمقی به تن نداره
شده از زندگی خسته
*****
صورتش خونی و خاکی
تنش از جفا سیاهه
سر گذاشته روی دیوار
گمونم که چشم براهه
*****
نمی دونم طفل خسته
چه مصیبتها کشیده
رنگ به صورتش نداره
قد و قامتش خمیده
*****
بانویی پیشش نشسته
بی شکیب و بیقراره
داره آهسته و آروم
از پاهاش خار در میاره
*****
صداش از گریه گرفته
چشماش تار و بی فروزه
با اشاره میگه عمه
کف پام خیلی می سوزه
*****
بگو عمه بگو عمه
چرا بابا رو زمینه
دستم و بذار تو دستش
چشمام تاره نمی بینه
*****
باخودت ببر از اینجا
دخترت طاقت نداره
می ترسم اگه بمونم
بکشن موم و دوباره

ای همسفر به نیزه مرا جز تو ماه نیست

من را به غیر روی تو شوق نگاه نیست

در این سه ساله غیر تو ذکری نگفته ام

شکر خدا که عمر کم من تباه نیست

با شک نگاه موی سپید از چه می کنی

آری رقیه تو منم اشتباه نیست

هر منزلی که آمده ام زخم خورده ام

شام کسی چو شام تن من سیاه نیست

دیگر مجاب رفتن با عمه ام مکن

دستم وبال گردن و پایم به ره نیست

فهمیده ام ز سیلی و شلاق و سلسله

ما را به غیر دامن عمه پناه نیست

با اینکه کودکان همه زخمی و خسته اند

اما تن کسی چو تنم راه راه نیست

بابا بگو که چشم عمو غیرتی کند

اینجا غیر طعنه و تیر نگاه نیست

آن شب سپهر دیده ی او پر ستاره بود

داغ نهفته در جگرش بی شماره بود

در قاب خون گرفته ی چشمان خسته اش

عکس ِ سر بریده و یک حلق ِ پاره بود

شیرین و تلخ خاطره های سه سال پیش

این سر نبود بین طبق ، جشنواره بود

طفلک تمام درد تنش را زیاد برد

حرفی نداشت ، عاشق و گرم نظاره بود

با دست خسته معجر خود را کنار زد

حتی کلام و درد ِ دلش با اشاره بود

زخم نهان به روسری اش را عیان نمود

انگار جای خالی یک گوشواره بود

دستش توان نداشت که سر را بغل کند

دستی که وقت خواب علی گاهواره بود

در لابه لای تاول پاهای کوچکش

هم جای خار هم اثر سنگ خاره بود

ناگاه لب گشود و تلاطم شروع شد

دریای حرف های دلش بی کناره بود

کوچکترین یتیم خرابه شهید شد

اما هنوز حرف دلش نیمه کاره بود

مرا که دانه اشک است دانه لازم نیست

به ناله انس گرفتم ، ترانه لازم نیست

ز اشک دیده به خاک خرابه بنوشتم

به طفل خانه به دوش ، آشیانه لازم نیست

نشان آبله و سنگ و کعب نى کافى است

دگر به لاله رویم نشانه لازم نیست

به سنگ قبر من بى گناه بنویسید

اسیر سلسله را تازیانه لازم نیست

عدو بهانه گرفت و زد و به او گفتم

بزن مرا که یتیمم ، بهانه لازم نیست

مرا ز ملک جهان گوشه خرابه بس است

به بلبلى که اسیر است لانه لازم نیست

محبتت خجلم کرده ، عمه دست بدار

براى زلف به خون شسته ، شانه لازم نیست

به کودکى که چراغ شبش سر پدر است

دگر چراغ به بزم شبانه لازم نیست

وجود سوزد از این شعله تا ابد ((میثم ))

سرودن غم آن نازدانه لازم نیست

کاروان رفت و من سوخته دل جا ماندم

آه کز ناقه بیـــــــفتادم و تنها ماندم

همرهان بی خبر از من بگذشتند و دریغ

من و حشت زده در ظلمت صحرا ماندم

در پی قافله بســیار دویدم اما

پایم ازخار زرَه ماند و من از پا ماندم

کودکی خسته و شب تیره و این دشت مخوف

چکنم رو به که آرم که زره واماندم

ای پدر گر به سرم پا بگذاری چه خوش است

که در این بادیه از قافله بر جا ماندم

در میان اسرا مونس من زینب بود

که چنین دور هم از زینب کبری ماندم

زد مؤید به حریم رضوی بوسه و گفت

لله الحمد که بر درگه مولا ماندم

سید رضا مؤید

شیعیان شرح شب تار مرا گوش کنید

قصه دیده خونبار مرا گوش کنید

مو به مو راز دل زار مرا گوش کنید

داستان من و دلدار مرا گوش کنید

روزگاری به سر دوش پدر جایم بود

ساحت کاخ شرف منزل و مأوایم بود

دیده مام و پدر محو تماشایم بود

ماه شرمنده زرخسار دل آرایم بود

حال در گوشه ویرانه بود منزل من

خون دل گشته زبی تابی دل حاصل من

ای سر غرقه به خون از ره دور آمده ای

طالب فیض حضورم به حضور آمده ای

تو کلیم اللهی از وادی طور آمده ای

بهر دیدار من از کنج تنور آمده ای

بی تو ای جان پدر تنگ مرا حوصله شد

پایم از خار مغیلان هله پر آبله شد

ای ماه خون گرفته که امشب بر آمدی

نازم سرت، به سرکشی دخترآمدی

تو باغبان عشقی و از دشت لاله ها

در پیش یک چمن گل نیلوفر آمدی

دشمن گر فته کلبه ما را ز چهار سو

ای دلنواز من ز کدامین در آمدی

راضی به زحمت تو نبودم کاین چنین

بر دیدن رقیه خود با سر آمدی

جان منی که بر لب من آمدی پدر

عمر منی که گوشه ویران سر آمدی

یادم بود که رفتی و اصغر بدوش تو

اینک چرا بدون علی اصغر آمدی

از بزم ما خرابه نشینان دگر مرو

ای ماه خون گرفته که امشب بر آمدی

امشب ای ماه که هنگام سحر تافته ای

کلبه تیره مارا زکجا یافته ای؟

اینکه تابیده ای ای بدر در این پنجم ماه

بهر آسایش ما بوده که بشتافته ای

دیدمت بر سر نی صبر نمودم ای سر

بینت حال که با جبهی بشکافته ای

کو جوانان بنی هاشمی و یارانت

زچه تنهایی و از آن همه رو تافته ای

من پاک سلاله ی حسینم
زهرای سه ساله ی حسینم
گنجی به دل خرابه ی شام
در شام شدم سفیر اسلام
من زینب دیگر حسینم
من سوره ی کوثر حسینم
روح شرف و قیام دارم
یک کرببلا پیام دارم
نور شهداست هاله ی من
شمشیر خداست ناله ی من
احیاگر عشق و شور و حالم
قرآن حسین خط و خالم
عشق آمده سرفراز از من
عباس کشیده ناز از من
گردونه ی صبر پای بستم
گلبوسه ی حور روی دستم
از وادی کربلا خروجم
تا شام بلا چهل عروجم
ماه رخ من که بی قرینه است
خورشید گرفته ی مدینه است
هر چند که دختر حسینم
آئینه ی مادر حسینم
بگذاشته بر تنم نشانه
کعب نی و سنگ و تازیانه
صد کوه بلا به دوش بردم
خم گشتم و سرفراز مردم
عالم همه کربلای من بود
زینب سپر بلای من بود
نفرین هماره باد بر شام
وا... مرا زدند در شام
کردند ز غم کباب ما را
بستند به یک طناب ما را
با آنکه عزیز بوترابم
بردند به مجلس شرابم
آنشب که پدر به خوابم آمد
خورشید سحر به خوابم آمد
لب تشنه به خواب آب دیدم
گمگشته ی خود به خواب دیدم
من حنجر پاره پاره دیدم
در دامن خود ستاره دیدم
با گریه عقیق سرخ سفتم
حرف دل خود به دوست گفتم
بگذار سرت به بر بگیرم
یک بوسه بگیرم و بمیرم
یک بوسه گرفت و داد هستش
افتاد سر پدر ز دستش
یک بوسه گرفت و گفت بدرود
این رمز کمال و عاشقی بود