شعر زیبا از استاد شفق

(محمد جواد غفورزاده مشهدی(

*********************

تو را هر کس ندارد دل ندارد

میان سینه جز باطل ندارد

دلم را هدیه دادم بر تو مادر

نوشتم روی آن قابل ندارد

*********************
الا که عطر دل انگیز یار داری تو

شمیم جنت و لطف بهار داری تو

همیشه سبزترین نخل باغ توحیدی

که از خلوص و یقین برگ و بار داری تو

به آفتاب دل عارفان، علی سوگند

که جلوه ای ابدیت شعار داری تو

ستاره ها همه پیمانه نوش نور توأند

چقدر تشنه و آئینه دار داری تو

صفای گلشن یاسین هم از شکفتن توست

که دلنوازی فصل بهار داری تو

به گرد شمع ولای تو جای بالی نیست

ز بسکه عاشق پروانه وار داری تو

محبت تو نه تنها بود کلید بهشت

بهشت از تو بود اختیار داری تو

ز جلوه های مناجات خویش در محراب

چراغ روشن شبهای تار داری تو

بلور اشک تو را می برند تا ملکوت

چه دست و دامن گوهر نثار داری تو

چه حاجت است به گلهای ارغوانی باغ

که گل به دامن خود بی شمار داری تو

به بردباری زینب به همتش سوگند

عجب بنفشه گلی در کنار داری تو

چمن چمن گل صحرای کربلا از توست

امید روشن از این لاله زار داری تو

نوشته اند به گلبرگ یاس های کبود

که عمر کوته و پر افتخار داری تو

چرا به رهگذر خاطرم نمی گذری

مگر چه خاطره از رهگذار داری تو؟

بقیع با تو شد ای مهربان شقایق پوش

که مثل لاله دلی داغدار داری تو

به شوق دیدن آن آفتاب پرده نشین

در آستان امید انتظار داری تو

شمیمی از چمن لطف تو جهان را بس

الا که عطر دل انگیز یار داری تو

منتظران مژده باد

امام باقر علیه‏السلام در گفتارى امیدآفرین و نشاط ‏بخش به منتظران حقیقى آن حضرت مژده مى‏دهد که

«یَأْتِى عَلَى النّاسِ زَمانٌ یَغِیبُ عَنْهُمْ اِمامُهُمْ فَیاطُوبى لِلثّابِتِینَ عَلى اَمْرِنا فِى ذلِکَ الزَّمانِ اِنَّ اَدْنى ما یَکُونُ لَهُمْ مِنَ الثّوابِ اَنْ یُنادِیَهُمُ الْبارِى‏ءُ عَزَّ وَ جَلَّ عِبادِى آمَنْتُمْ بِسِرّى وَ صَدَّقْتُمْ بِغَیْبى فَأَبْشِرُوا بِحُسْنِ الثَّوابِ مِنّى(1) ؛

بر مردم زمانى مى‏آید که امامشان از منظر آنان غایب مى‏شود. خوشا به حال آنان ‏که در آن زمان در امر [ولایت] ما اهل‌بیت ثابت‏قدم و استوار بمانند! کمترین پاداشى که به آنان مى‏رسد، این است که خداى متعال خطابشان مى‏کند و مى‏فرماید: بندگان من! شما به حجت پنهان من ایمان آوردید و غیب مرا تصدیق کردید. پس بر شما مژده باد که بهترین پاداش من در انتظارتان است.»

امام باقر علیه السلام فرمود: مطمئنا بدان! اگر من آن روزگاران را درک کنم، جانم را براى فداکارى در رکاب حضرت صاحب الامر علیه‏السلام تقدیم مى‏دارم.

آن ‏گاه امام باقر علیه‏السلام ادامه داد: «خداوند متعال به خاطر ارج‏گذارى به چنین منتظران راستینى به آنان مى‏فرماید: شما مردان و زنان، بندگان حقیقى من هستید. رفتار نیک و شایسته‏تان را مى‏پذیرم و از کردار ناپسندتان عفو مى‏کنم و به خاطر شما سایر گنهکاران را مى‏آمرزم و بندگانم را به خاطر شما با باران رحمت خود سیراب و از آنان بلا را دفع مى‏کنم. اى عزیزترین بندگان من! اگر شما نبودید، عذاب دردناک خود را به مردم نافرمان نازل مى‏کردم.»(2)

منبع

1.کمال الدین، ج 1، ص 330.

2.همان.