عاشق درد همان درد بود درمانش
زخم گردد پر پرواز هُمای جانش
نازم آن خانه به دوشی که پس از طیّ طریق
تیغ عشق تو کند در یَم خون، مهمانش
روح عاشق که عروجش گذرد از ملکوت
مرغ عشق است و بود لانة تن زندانش
این حسین است،حسین است،حسین است،حسین
که به توحید دهد روح، تن عریانش
سینة بحر کشد شعله به یاد عطشش
بر دل آب بود، داغِ لبِ عطشانش
اوست آن قاری قرآن که پس از بوسة وحی
بوسة چوب بود، اجر لب و دندانش
روز محشر که غضب ازهمه سو موج زند
رحمت واسعه، جاری بود از دامانش
پای میزان چو کمر بهر شفاعت بندد
نبرد قاتل او هم طمع از احسانش
رحمت و عفو دو قطره بود از خون گلو
وسعت حشر بود، گوشه ای از میدانش
آن چنان سینه سپر کرد و مقاوم استاد
که به هم خورد گره، زخم تن از پیکانش
گشت قربانی و هفتاد و دو قربانی داد
جان ما، جان همه خلق جهان، قربانش!
پرزآیات شد آن مصحف زهرا، "میثم"!
بس که با تیر نوشتند به تن، قرآنش

غلامرضا سازگار

سلسل? عشق

روی نیازم کجاست، سوی حسین است و بس

قبل? قلبم کجاست، کوی حسین است و بس

سلسل? عشق را ســــــلسله جنبان خداست

سلسل? عشق چیست، موی حسین است و بس

دیـــــدن وجـــــه خدا هــســـــت مــــــــــرا آرزو

وجه خدا ای عزیز، روی حسین است و بس

بوی بهشت خدا از حرمش می وزد

بوی بهشت خدا بوی حسین است و بس

رحمت و لطف و کرم، عشق و صفا در جهان

بخشش وجود و صفا، خوی حسین است و بس

روز جزا در عمل هر که رود ای عزیز

از برکات دم و هوی حسین است و بس

کوثر و حوض و بهشت، جنّت و نهر حیات

اندکی از قطر?  جوی حسین است و بس

نام جانبخش تو چون بر دهنم می‌آید

عطر فردوس برین از سخنم می‌آید

زمزم اشک ز چشم تر من می‌جوشد

نام شیرین تو چون بر دهنم می‌آید

ای مسیحا دم عالم ز نسیم مهرت

روح ایمان و یقین بر بدنم می‌آید

همچو جان سخت گرانقدر و عزیز است مرا

ز تو هر غم که به جان و به تنم می‌آید

دل نشسته است به سوگ و به عزایت شب و روز

ناله و گریه ز بیت‌الحزنم می‌آید

از شرار غم تو سوختم اما شادم

که به سویت خبر سوختنم می‌آید

گر پس ازمرگ ببویند مرا در دل خاک

نکهت مهر حسین از کفنم می‌آید

گرچه خارم چو «وفایی» ولی از لطف حسین

روز محشر خبر گل شدنم می‌آید

شاعر:سید هاشم وفائی

زخم گلوی حسین چشمه خون خداست
خون خدا را فقط ذات خدا خونبهاست
آنکه ز خون گلو داده به قرآن حیات
کشتة او را اگر کشته بخوانی خطاست
مصحف آیات نور پیکر صد چاک اوست
آینه حسن او آن سر از تن جداست
ما همه ذریّه ایم سلسله عشق را
طینت ما شعله ای از عطش کربلاست
شیعه ز باران اشک می کند ایجاد سیل
شیعه به دریای خون طالب خون خداست
شیعه حیات ابد از دم شمشیر یافت
شیعه به اوج عطش تشنة جام بلاست
شور که شد با شعور، شور حسینی شود
گریة با معرفت، معرفت کبریاست
بزم وصال حسین در دل دریای خون
سیر عروج حسین از سر نی تا خداست
زخم جوانان او خندة فتح است و بس
خون علی اصغرش خون همه انبیاست
هر نی نیزار عشق فاش ندا می دهد
هر که حسینی بود، رگ رگ او نینواست
گریه "میثم" خورد آب ز خون حسین

فانی معراج خون، ساقی بزم بقاست

دل بشکسته مـن کـرب و بلای تو بود

غرض از خلقت من گریه برای تو بود

به تـو و آبـرویت نــزد خداوند قسم

که همه آبرویم اشک عــزای تـو بود

ای که در حــق تو گفتند قتیل العبـره

اشک ما قطرهای از بحر عطای تو بود

به دعایی که لب تشنه به مقتل خواندی

هر که گرید به تو مرهون دعای تو بود

جز تو مصباح هدا کیست که مصباح هدا

سـر خونیــن بریــده ز قفــای تـو بود

مرهم زخم تو در گری? پیوست? مـاست

چون نگرییم که این گریه، دوای تو بود

اولیـن گریـه کن تـو، پـدر مـا آدم

اولیـن نوحه سـرای تـو خـدای تـو بود

در حرم، دور حرم گشته و گفتیم حسین

به خدا کعب? ما صحن و سـرای تو بود

جان حجاج به قربـان تو و حج تو باد

ای کـه عبـاس، ذبیحی به منای تو بود

زخمهای بدنت بر جگـر ماست هنوز

سین? سوخته ماست که جـای تو بود

تویی آن خون خدا ای پسر خون خدا

کـه خدایــی خداوند، بهـای تو بود

چه کند سلطنت هر دو جهان را میثم

پادشاه است، فقیری که گـدای تـو بود

دلداه حسینم و مشتاق وصل کویش

آیا نشود نشینم یک لحظه روبرویش

برده است دل زعاشق شش گوشه ضریحش

گردیده است هستی مست از می سبویش

او ساقی دل است و عمریست با خیالش

چون لاله ها گرفتیم جام طلب بسویش

فریاد واحسینا در دشت موج می زد

آن دم که تیغ می زد گُلبوسه بر گلویش

گُل سربریده بود و درلاله زار ایثار

زینب میان گُلها می کرد جستجویش

خشک است مشک آب وعطشان گلوی اصغر

یک جرعه آّب خواهد این است آرزویش

در پیشگاه قدیش هرچند رو سیاهم

باشد خدا ببخشد ما را به آبرویش

هرچند دور امّا با آرزوی وصلش

دارد(نوید)مردم پیوسته گفتگویش

در عشق تو، حالی است که فانی شدنی نیست

وصفش نتوان گفت به کس، دم زدنی نیست

این حسن جهانی تو سرحد نشناسد

غیر از دل عشاق برایت وطنی نیست
پیوسته عنایات تو بر ماست مسلم

هر چند که الطاف تو، گاهی علنی نیست
هرگز نشود سائل درگاه تو نومید

چون کار تو، ای رحمت حق، دل شکنی نیست
تو یوسف طاهائی و، در شرح غم تو

از گفتة «ما اوذی» بهتر سخنی نیست
با خون تو ثبت است به دیوان عدالت

پابنده تر از شرع نبی مدنی نیست
بر ریشه تو، گرچه بسی تیشه عدو زد

بر نخل حیاتت، اثر از تیشه زنی نیست
پیدا بود از منظره کرب و بلایت

دردانة زهرا و علی، گم شدنی نیست
پوشید لباس شرف از یمن تو انسان

ای کشتة عریان که تو را پیرهنی نیست
خجلت زده، شد سرخ، عقیق از لب اکبر

زیرا چو لبش، هیچ عقیق یمنی نیست
از قتل علی اصغر ششماهه عیان شد

جز قصد جنایت، هدف خصم دنی نیست
گیرم که رقیه نبود دخت پیمبر

یک دختر غربت زده، سیلی زدنی نیست
از صلح و قیام حسنین است که اسلام

خود ریشه کن از آنهمه پیمان شکنی نیست
هرگز به حقیقت، نتوان گفت حسینی است

آنکس که (حسانا) ز دل و جان، حسنی نیست

در حلقة غم حلقه به گوش تو شدم
از روز ازل خانه به دوش تو شدم
لالایی مادرم فقط اسم تو بود
از کودکی ام سیاه پوش تو شدم