باز تابید از افقْ روزِ درخشانِ غدیر
شد فضا سرشار عطرِ گل ز بستان غدیر
 
موج زد دریای رحمت در بیابان غدیر
چشمه ‏های نور جاری شد ز دامان غدیر
 
شد غدیر خُم تجلی‏گاه انوار خد
تا در آن ‏جا جلوه ‏گر شد نور مِصباحُ الهُدی
 
آفرینش را بُوَد بر سوی آن سامان نگاه
ما سوی اللّه‏ منتظر تا چیست فرمان اِله
 
ناگهان خَتمِ رُسُل ، آن آفتاب دین پناه
بر فراز دست می ‏گیرد علی را همچو ماه
 
تا شناساند به مـردم آن ولی اللّه‏ ر
? والِ مَن والاه ? خواند ، ? عادِ مَن عاداه ? ر
 
ای غدیر خم که هستی روز بیعت با امام
بر تو ای روز امامت از همه امت سلام
 
از تو محکم شد شریعت ، وز تو نعمت شد تمام
ما به یاد آن مبارک روز و آن زیبا پیام
 
از ولای مُرتضی دل را چراغان می‏ کنیم
بـا علی بار دگر تجدید پیمـان می‏ کنیم

به دیوار قفس بشکسته ام بال و پر خود را

زنم تنهای تنها ناله های آخر خود را

قفس را در گشوده صید را آزاد بگذارید

که در کنج قفس نگذاشت جز مشت پر خود را

کنیزان لحظه ای آرام شاید بشنوم یک دم

صدای ناله جانسوز زهرا مادر خود را

لبم خشکیده یارم گشته قاتل حجره در بسته

مگر با قطره اشکی تر نمایم حنجر خود را

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

بس که از آتش غم سوخت سراپای دلم

با نفس شعله برآید ز سویدای دلم

از جگر سوختگی بیشترم سوزاند

خنده و کف زدن همسر من پای دلم

اشک نه خون جگر می چکد از چشمانم

می گدازد رخم رخم از آتش در پای دلم

یک نفر نیست که بر غربت من گریه کند

درد تنهایی من می کشدم وای دلم

هر چه من ناله زدم آب به من خندیدند

مهد در رقص کنیزان شده آوای دلم

گوشه حجره کسی خاک به سر می ریزد

مادرم فاطمه آمد به تمنای دلم

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

مدینه باز دلم گرفت وقتی که اسم تو اومد

بازم غم لاله تو آتیش به قلب همه زد

مدینه باز چشم  همه باید بباره اشک خون

آخه دوباره ناله زد یه مادر قامت کمون

مدینه باز به ضجه ای از میون حجره میاد

یه محرم نا محرمی اجرت یه غریب و داد

مدینه باز تازه شد داغ عزای مجتباست

اینکه از پا افتاده نو گل پر پر رضاست

تا که صدای ناله هات دیگه به مردم نرسه

شاید که گفتی اون میون مادر بیا دیگه بسه

ای مادر مهربونم می خوام با تو سفر کنم

می خوام بیام تو آسمون به روی تو نظر کنم

دیگه دم آخرمه جدا میشم من از همه

ببین که ذکر لبمه یا فاطمه یا فاطمه

خدا با اسم اعظم یا علی گفت

ملک در اولین دم یا علی گفت

عجب سری است در خلقت که از خاک

چو برمی خاست آدم یا علی گفت

عصا در دست موسی اژدها شد

کلیم آنجا مسلم یا علی گفت

مسیحا دم از آن گردید عیسی

که در دامان مریم یا علی گفت

محمد در شب معراج برخاست

به قصد قرب اعظم یا علی گفت

ز لیلایی شنیدم یا علی گفت

به مجنونی رسیدم یا علی گفت

مگر این وادی دارالجنون است

که هر دیوانه دیدم یا علی گفت

چمن با ریزش باران رحمت

دعایی کرد و او هم یا علی گفت

نسیمی غنچه ای را باز می کرد

به گوش غنچه کم کم یا علی گفت

مگر خیبر ز جایش کنده می شد

یقین آنجا علی هم یا علی گفت

در روز غدیر ، عقل اول
آن مظهر حق ، نبیِّ مرسل
 
چون عرش تو را کشید بر دوش
آن ‏گاه گشود لعل خاموش
 
فرمود که این خجسته ‏منظر
بر خلق پس از من است رهبر
 
بر دامن او هر آن که زد دست
چون ذره به آفتاب پیوست
 
ولایت حیدر ، لبخند فاطمه
 
از ولایت ‏عهدی حیدر ، خدا تاج شرف
بار دیگر بر سر زهرای اطهر می‏ زند
 
در حریم ناز و عصمت زین همایون افتخار
فاطمه لبخند بر سیمای شوهر می‏زند

دلم تا از مسیر عشق رد شد

به اشعارم نظر بی حصر و حد شد

کسی که گفت ذکر یا علی را

امین قل هو الله احد شد

که مولا عشق رب العالمین است

فقط حیدر امیر المومنین است

اگر از عشق او بیگانه باشم

ضرر کردم پی میخانه باشم

اگر عشاق را دیوانه خوانند

همان بهتر که من دیوانه باشم

مساوی نام مولا با یمین است

فقط حیدر امیر المومنین است

علی در مکتبش صد یاس دارد

طلا ، یاقوت ، دُر ، الماس دارد

مگو سقای لب تشنه محال است

ابالفضل از علی میراث دارد

علی ذکر یل ام البنین است

فقط حیدر امیرالمومنین است

کتاب مرتضی صدها ورق داشت

فلق از عشق او رنگ شفق داشت

همین روح القدس که هست مشهور

به ذکر یا علی روح و رمق داشت

نگارم زینت عرش برین است

فقط حیدر امیرالمومنین است

اگر خواهی که یابی احترامی

میان مردمان باشی گرامی

بیا و بر در این خانه بنشین

غلامی کن غلامی کن غلامی

بدان ارباب ما شاه زمین است

فقط حیدر امیرالمومنین است

می افتد قیمت یاقوت و گوهر

می افتد هیبت طوفان و تندر

می افتد کاخ هر شاه ستمگر

نمی افتد تلاطم های حیدر

چرا ؟ چون عشق مولا آتشین است

فقط حیدر امیرالمومنین است

الا که مست عین و شین و قافی

اگر قبر شهیدان را شکافی

از آنان هم بپرسی رمز ایمان

فقط گویند یک جمله ست کافی

تمام اعتقاد ما همین است

فقط حیدر امیر المومنین است

منم ریزه خور دربار زینب

سلامم بر همه انصار زینب

نمی خواهم پزشک و قرص و دارو

خوشم چون که شدم بیمار زینب

تمام حرف این علامه این است

فقط حیدر امیر المومنین است

ساقى کوثر

ولى خالق یکتا على عالى اعلى

 پناه ملت بیضاسپهسالار پیغمبر

امیراالمؤمنین شاهى که بر دست یداللهى

 جهان از ماه تا ماهى همه او راست فرمانبر
ولى اللّه اعظم آن به استحقاق ز امر حق

 به تخت هل اتى بنشسته تاج انما بر سر
بـه مـیـدان شـجاعت مدحش این نبود که مى گویى

که مرحب کشته و برکنده در از قلعه خیبر
اگر از آستین دست یداللهى برون آرد

 تواندبشکند از هم به یکدم چرخ را چنبر...

سر زد از دوش پیمبر ، ماه در شام غدیر
تا که جبرائیل او را داد پیغام غدیر
 
مژده داد او را ز ذات حق که با فرمان خویش‏
نخل هستى بار و بر آرد در ایام غدیر
 
دین خود را کن مکمل با ولاى مرتضى‏
خوف تا کى باید از فرمان و اعلام غدیر
 
مى ‏شود مست ولاى مرتضى ، از خود جدا
هر که نو شد جرعه ‏اى از باده جام غدیر شد
 
بپا هنگامه‏ اى در آسمان و در زمین‏
تا ولایت شد على را ثبت ، هنگام غدیر
 
شور و شوقى شد در آن صحراى سوزان حجاز
مرغ اقبال آمد و بنشست بر بام غدیر
 
عشق مولا در دلم از زاد روز من نشست‏
بر جبینم حک بود تا مرگ خود نام غدیر