حجـــــره در بستـــــه

دل افســــرده ام با غــم قــــرین اســــت                  که در فکر
جواد العارفیـــــن اســــــت

چــرا غمگیــــن در این عالــم  
نبـاشــم                   پریشان قلب
ختم المرسلیـــــن اســــت

شــد از زهر جفــــا و کینــه مسمـــــوم                   جهان از
ماتمش با غم قــــرین اســـت

بــه هنگــام شبــاب ، از کـیـــد دشمــن                  خزان ، گلزار سلطان مبیـــــن اســـــت

میـــان حــــجـــــره در بســـتــه بــــراو                   زاهش ، لرزه
بر عرش بریــن اســــت

غبار غـــم نشســتــــه بــــر رخ مـــــاه                   گه قتل شـــه
دنیــــــا و دیـــن اســــــت

لبــش عطشان و جانـش بر لبــــش بود                  چنان جدش که دریا
افریــــــن اســـــت

هنــــوزم در تمــــام کــــون ، قطــــــره                   بپا شور
عـزا در شهر دیــــن اســـــت

حبــــــل المتیـــــــن

خالق کون و مکان ان ذات رب العالمیـــــن               کشتی بحر گرانش ، سبط خیر المرسلیــن

پیک ذات کبریائی منزل وحی از سمــــــــاء              ان کتاب الله ناطق ، مظهر حـــی مبیـــــــن

در عبودیت ، رسیده رتبه عز و جــــــــلال              ان عزیز حق تعالی ، رهبر روح الامیـــــن

شد از این مولود ، روشن دیده خلق جهان              هم ثنا خوانش ملائک ، از یسار و از
یمـین

از درودیوارعالم، می رسدهردم به گـوش               گشته میلاد امام انس و جان ، حبل المتیـن

زهره زهرای اطهر ،‌ شمــــــس افلاک ولا                واین در کان صدف زای امیر المؤمنیـــــن

مخزن علم لدنی ، کاشف اســــرار دیـــــن               جاری از لعل لبـــــان او بود عیــن
الیقــین

واقف از سر سویدای رمــــــوز کائنــــــات              ان امام مقتــدا ، روح و روان ماء و
طیـــن

تیر ابرویش صراط و قامتش روز قیامـــت               کاوز رب العالمین امد صراط المؤ منیـــــن

جان سپرده، لعل عطشان،همچو جد تاجدار              کز غمش گریان یتیمانش چو زین العابدین

گفت غواص بحار علم و عرفان وصـف
او              قطره دریای ال مصطفـــــــی
، در ثمیــــــن

جـــــــــواد فیــــــض

من جواد فیض ، هم بر اولیــــن ، هـم اخرینـــــم

باء بســــم الله خلقــــــــت ، روح رب العالمینـم

در حضور حق تعالـــــی ، بنـده فرمانـــــروایـــــم

حکم فرمای عوا لم ، رهبـــــر روح الامینــــــــم

سینه من ، مخزن علم لدنـــــــی امــــد از حــــــق

قلزم فضل الهـــــــی ، رهنمــــــای مؤمنینـــــــم

حجت بر حق حقم ، کاشــــــــف اســـــرار غیبـــم

من امام و نور چشـــم اسمــــــان و هم زمینــــم

جلوه مصباح و نور عرشه (عرش استوی) یــــم

گاه در سیر عوالم ، گاه در عـــــرش برینــــــم

جد من ، ختم رسل ، پیغمبر اخر زمــان اســـــت

شاخه طوبی زهـــــرا و امیــــــر المؤمنینـــــم

من وصی مصطفی و مرتضی و مجتبــــی یـــــم

وارث شاه شهیدان ، زاده ان مـــــــه جبینـــــم

برترین ایات حقم ، مصـــــدر علــــــــم الهـــــی

رهبر خلق جهانـــم ، شافــــــع للمــــذ نبینـــــم

نه سپهر عدل و دادم در زمیـــــن و اسمانــــــم

در لقب ، این رتبه دارم ، حافظ دین مبینــــــم

قطره ام که از ان پدید امد به دنیا هفـــــت دریا

صاحب کون و مکان ، دریای گوهـــر افرینــــم

تشنـــــه لــــــب

ای خــــــــداونــــــد توانـــــــای مبیــــــــن                خالــــــق امکــــــــــان و رب
العالمیــــــــن

اندر این دنیای بــــــــی مهــــــر و وفــــــا                مـــــــــن گرفتـــــــارم به دام
مشرکیـــــــن

باب من باشد علــــی موســـــی الرضــــــا                از لقب باشــــم جـــــــــواد العـــــــارفیـــــن

از ستـــمــــــهـــــای عــــدوی نابــــکــــــار               روز و شب باشم ز دشمـــــن دل غمیــــــن

سینه ام مجــــــــروح و قلبــــــم داغــــــدار               گشتـــه از ظلــــــم و جفــــــای
خائنیـــــــن

باعث قتلـــــــــم شـــــده ملعــــــونــــــه ای               کودکـــانم گشتــــــه بی یـــــار
و معیــــــــن

بــــود ام الفضــــــــل ملعــــــــونه دغــــــا                ریخت در کامم ، ستمگـــــر ، زهر
کیـــــــن

پس در حجــــره به روی شــــــاه بســـــت                گشت غمگیــــــن ، ان وصـــی مرسلیـــــن

هر چه گفتا ، از عطــــــش دل سوختـــــــه              شورشـــــی افتــــــاد در عــــــرش
بریــــــن

کام عطشان همچـــــو جــــــد اطهــــــرش                تشنه لب جـــــــان داد ان حامـــــی
دیــــــن

معجزات و کرامات

معجزه و کرامات به اذن خداوند سبحان از نشانه های ائمه معصومین (ع) است .

نمود معجزات و کرامات ائمه اطهار(ع) از آغاز دوره امامت امام جواد(ع)
به بعد در زندگی و سیره معصومین (ع) از جایگاه ویژه ای برخوردار است؛ چرا که محدودیت
شدید ائمه در این دوره از سوی مخالفین و ظهور فرقه ها و نحله های گوناگون موجب گشت
تا امام جواد (ع) و ائمه پس از او برای اثبات حقانیت و امامت خویش بیش از ائمه قبل،
از قدرتی که خداوند سبحان در این خصوص به آنها عطا کرده بود استفاده کنند.

شفای چشم

محمد بن میمون می گوید : به همراه امام رضا(ع) در مکه بودم. به حضرت عرض
کردم می خواهم به مدینه بروم، نامه ای برای ابی جعفر بنگار تا با خودم ببرم .امام رضا(ع)
تبسمی کرد و نامه ای نوشت . به مدینه رفتم در حالیکه چشمهایم به دردی مبتلا بود . به
درب خانه امام جواد (ع) رفتم، نامه را تحویل دادم . موفق غلام امام ، گفت : سر نامه
را بگشا و در پیش روی امام قرار ده . این کار را کردم، آنگاه حضرت جواد (ع) فرمود
: ای محمد وضعیت چشمت چگونه است ؟ عرض کردم یا بن رسول الله ، همانگونه که مشاهده می
فرمایید بیمار است و نورش رفته است .

حضرت جواد (ع) دستش را دراز کرد ، بر چشمم کشید ، بیناییم چون سالمترین
زمانش گشت . دستها و پاهای حضرت را بوسیدم و در حالی بازگشتم که بینایی ام را بازیافته
بودم و این در زمانی بود که سن حضرت کمتر از سه سال بود.

مسندالامام الجواد (ع) ،ص117 ? الخرائج والجرائح ،ج1،ص 372 - موسوعة الامام الجواد(ع) ،ج1، ص235 - اثبات الهداه ، ج3 ،338 - بحارالانوار ، ج 50 ،ص 46 - مدینة المعاجز ،ج 7 ، ص372 ? کشف الغمة ،ج2، ص365 ? حلیة الابرار،ج4، ص540

آزادی از زندان

اباصلت می گوید : پس از دفن حضرت رضا(ع) ، به دستور ماُمون یک سال زندانی
شدم. پس از یک سال از تنگی زندان و شب نخوابی به ستوه آمدم ، دعا کردم و برای رهایی
از زندان محمد(ص) و آل محمد (ص) متوسل شوم. از خداوند خواستم به برکت آل محمد (ص)در
کار من گشایشی انجام دهد .

هنوز دعایم به آخر نرسیده بود که حضرت ابی جعفر(ع) نجات بخش گرفتاران
عالم ، وارد زندان شد و فرمود: ای اباصلت از تنگنای زندان بی تاب شده ای .عرض کردم
به خدا سوگند سخت بی تابم .

فرمود: برخیز ، دستی به زنجیرها زد و غل و زنجیرها از دست و پای من بر
زمین افتاد. سپس دست مرا گرفت و از کنار نگهبانان
زندان عبور داد .نگهبانان در حالی که مرا نظاره می کردند ، توان سخن گفتن با مرا نداشتند و از زندان خارج
شدم . سپس حضرت فرمود : برو در امان خدا که هرگز نه دست مامون به تو می رسد و نه دست
تو به مامون.

اباصلت می گوید : همانگونه که حضرت فرمود تا حال مامون را ندیده ام. عیون اخبار الرضا (ع) ،ج 2، ص678