ای پدر یا رضا کن نگاهم
حجرة
من شده قتلگاهم
یا
ابتا واویلتا
بابا
رضا جان بابا رضا جان


حجره
در بسته من دل شکسته
گرد
غربت به رویم نشسته
کام
عطشان دیده گریان
بابا
رضا جان بابا رضا جان


من
که عمری جفا با دلم شد
یار
نامهربان قاتلم شد
شد
تنم آب رفتم از تاب
بابا
رضا جان بابا رضا جان


من
جگر پارة مرتضایم
من
جواد ابن موسی الرضایم
دیدم
از یار رنج بسیار
بابا
رضا جان بابا رضا جان


عاقبت
در بهار جوانی
گلشن
عمر من شد خزانی
کرده
دشمن گریه بر من
بابا
رضا جان بابا رضا جان

«ابن
رضا»

تو همه جود وعطایى

تو جواد ابن رضایى

قبله‏ اى در دل کاظمینى

دلبرى از تبار حسینى

(یا امام جواد) (2)

یا امام جواد یابن الزهرا (2)

هر کسى محو سخایت

حاتم طایى گدایت

اهل هستى همه ریزه خوارت

قدسیان جملگى بى قرارت

(یا امام جواد) (2)

یا امام جواد یابن الزهرا (2)

دل غمین فاطمه ‏اى

از غمش در زمزمه ‏اى

قاتل تو شده داغ مادر

داده‏ اى جان ز اندوه و دلبر

(یا امام جواد) (2)

یا امام جواد یابن الزهرا (2)

کشته ‏ى زهر جفایى

چون امام مجتبایى

اى که در خانه ‏ى خود غریبى

واى دل از غمت یا حبیبى

(یا امام جواد) (2)

یا امام جواد یابن الزهرا (2)

سبک: (بسته بر من...)

از دل
حجره ی تاریک که بسته است درش
می رسد ناله ای و دل شده خون از اثرش
چیست؟ این ناله ی سوزنده و از سینه ی کیست؟
صاحب ناله مگر سوخته پا تا به سرش
این فروغ دل زهراست که خون است دلش
این جگر گوشه ی موسی است که سوزد جگرش
این جواد است که از تشنگی و سوزش زهر
جان سوزان بود و ناله ی جانسوز ترش
خانه اش قتلگه و همسر او قاتل اوست
بارالها تو گواهی که چه آمد به سرش
همسر مرد برایش پرو بال است ولی
همسر سنگدل او بشکسته اس پرش
آتش زه چنان کرده بجانش تأثیر
که کند هر نفس سوخته اش تشنه ترش
شهر بغداد بود شاهد مظلوم دگر
پسریرا که دهد جان زستم چون پدرش
کاش می بود غریب الغربا در آنجا
تا زمانی نگرد غربت تنها پسرش

جای انگشت بر سنگ

عمر بن یزید می گوید : امام محمد تقی(ع)را دیدم. به آن حضرت گفتم: یا
بن رسول الله ، نشانه امامت چیست ؟

حضرت فرمود: امام کسی است که توان چنین کاری را داشته باشد . دست خود
را بر سنگی نهاد و جای انگشتش بر آن ظاهر شد .

نرم شدن آهن

راوی نقل می کند : حضرت امام جواد (ع) را دیدم که آهن را بدون آنکه در
آتش نهد می کشید و سنگ را با خاتم خود نقش می زد .

مدینة المعاجز ،ج7 ،ص322 - اثبات الهداة ،ج3 ، ص 345 - دلائل الامامة
،ص 399 - نوادر المعجزات ،ص 181 - موسوعة الامام جواد (ع) ،ج1 ،ص 252

زنده کردن گاو مرده

در سفر امام جواد (ع) از مدینه به بغداد، وقتی حضرت به سر زمین زباله
- منطقه واقع در نزدیکی کوفه رسیدند - زن ضعیفی را مشاهده کردند که بر بالای جسد گاوی
مرده در کنار راه نشسته و گریه می کند ؛ حضرت علت گریستن زن را از او پرسید .

زن در جواب گفت: یا بن الرسول الله، من زنی ضعیفم، قدرت هیچ کاری را ندارم
و این گاو همه سرمایه زندگی ام بود که اکنون مرده است .

حضرت فرمود: اگر خدای متعال آن را زنده کرد چه خواهی کرد ؟

عرض کرد ای پسر رسول خدا همواره سپاسگذار او خواهم بود .

آنگاه حضرت دو رکعت نماز بر جای آورد و درباره دعا کرد؛ سپس با پای مبارک
خود به پهلوی گاو زد و حیوان زنده شد .

در این هنگام زن فریاد زد که این آقا عیسی بن مریم است .

حضرت فرمود: نه ، بلکه او بنده ای از بندگان مورد عنایت خداست ، این از
اوصیای پیامبران است .

الثاقب فی المناقب ،ص 503 - مسندالامام الجواد (ع)، ص125

واقــــف رمـــــــــوز

بار الها ، جان من ، جانـــــان مــــــن                بر سر کویت بـــــود سامـــــــــان
مـــــن

من خدیــــــوم در تمــــــام عالمیــــــن               افتابـــــی هستـــــــــم از روی
حسیــــــن

قلزم موسی الرضـــــا را گوهـــــــــرم               ناخــــــدای فلــــــــک ملــــــــــک
دلبـــــرم

من امام عامـــی و هــــــم عارفــــــــم               بر رمــــــــوز ماســـــــوی الله
واقفـــــــم

دشمنم اندر خفــــــا تدبیـــــر کــــــــرد               زهر قاتل را بکــــــــام شیــــــــر
کـــــــرد

آن نمک نشناس ملعــــــــونه دغــــــــا               قلب عالم سوخــت از زهــــــــر جفــــــــا

در جوانی شد گلستانـــــــش خــــــزان               رفت از جــان جهـــــــان ، تاب و
تـــوان

کرد ام الفضل کــــــاری در جهـــــــان               شد به محنـت مبتلا صاحـــــب زمـــــــان

بر رخ فرزنــد زهــــــــرا بســــــت
در             ان زن ملــــــــعـــــونه بیــــــــداد
گــــــــر

هر چه گفتــــا از عطــــش افروختــــم              از جفــــــــــــا و زهر کینـــه سوختــــــــم

کس جواب شـاه عطشــــــان را نــــداد              کس جـــواب روح قــــــــران را نـــــــداد

قامت ان سرو خلقت شـــــــد کمـــــان               زد شرر داغش به جـــــــان شیعیــــــــان

همچو بی رحمــــی ندیـــــده روزگـــار              کس ببنـــــدد اب را بـــــــــر روی
یــــــار

همچنان جدش بـراه حفــــــــظ دیـــــن               تشنه جــــان داده جــــــــواد العارفیـــــن

زین دو ماتم شور در امکان فتـــــــــاد               زمزمه در عـــــــرش الرحمـــــن فتــــــاد

ان یکی در سایـه ، این در افتــــــــــاب              جسم هر دو مانــــــد بر روی تـــــــــراب

قطره ، کاخ ظلـــــــم را بر بـــــــاد داد              اه مظلومــــــــان و افغـــــــان
عبــــــــــاد

دل دریا خــــــون شــــــــد

بارالها ، ز چه رو همـــــــدم گل، خار شـــــده          خار و خس ، زاغ و زغن ، ساکن گلزار شده

بلـبل بستــــــــان ، از خــــــار شکــــــایت دارد          که چرا خار به جــــای گل گلنـــــــار
شـــــــده

من جوادم که جهان ریزه خور خوان من است         مرغ جان ، حبس و در این دام گرفتار شــــده

انقدر رنج ، من از همســـــــر خائــــن دیـــــدم          که دلم غمزده زین شوم ستمکــار شـــــده

این چه ایین و طریق است ، که این ملعـــــونه         پی ازار من ، این مشرک خونخـوار شــــده

گل من پرپر و پژمرده شده وقت شـــــــبـــــاب          جگرم سوخته از کینه غــــــــدار شـــــــده

ریخته زهر جفا را چــو بکامـــــم پنهـــــــــــان          قلب من سوخته ، نیلی گل رخسار شـــــده

گشته از زهر جفا سینه و قلبم مــــجــــــــروح         خون دل امده ، از چشــم درر بار شــــــــده

هر چه فریاد کشیدم : زعطش سوختــــــــه ام          نه کسی با خبر از من ، به شب تار شـــــده

بر رخم بسته در حجره و محبوسم کـــــــــــرد          خود گرفتار غضب ، اتش قهـــــار شـــــــده

اخر الامر به مقصود خــــودش نائل شــــــــــد          لیک ارام دلم ، زار و عــــــــزادار شـــــــده

قطره،زین ماتم عظمی، دل دریا خون شــــــد           شور عاشورا ، دگــــر باره پدیدار شــــــده

غمـــــخــــــانه

بار دیگر عالمــــی غمخــــــــانه شـــــــــد               غــم فـــــــزا از ناله جانانـــــــــه شـــــــد

در عـزای نـــــــور چشــــــــــم احمـــــــدی              غـــــــرق ماتـــــم شـــــــد جهان سرمدی

قلزم کون و مکــــــان امــــد به جــــــــوش              می رسـد بر گـوش دل ، بانگ ســــروش

شد پریشـــــان خاطــــــــر بدر الدجـــــــــی              ان سمــــــی مصطفــــــی ، پـــور
رضـــــا

ان جـــواد جـــــــــود رب العالمـــــیــــــــن              شد مشــــــوش خاطــرش از زهر کیـــــن

در جوانــــــی شــــد خــــزان گلــــــــزار او              زرد گشتـــــــه چــــــهـــــــره
گلنــــــار او

همســـرش ظلم و ستــــــم بنیــــاد کـــــــرد              بهر قتلش هر زمــــــان امــــــداد
کــــــرد

بـــــــود در خانـــــــــه ولــــــی کائنـــــــات              در تلاطــــم ، کشتــــــی بهــــــر
نجــــــات

زاه جانسوزش دل زهــــــــرا شکســـــــــت              دربرویش ، مشــــــــرک ملعونه بســــــت

هر چه گفت از زهــــــــــر قاتل سوختــــــم              شمع جان در نار جـــــــور افروخــــــتــــم

هیچکس غیـــــر از خدا یــــــــادش نکـــــرد              گوش بر افغـــــــــان و فــــریادش
نکــــرد

عاقبـــــــت با لعل عطــــشان
، داد جـــــان              همچــــــــو جــــــدش
بر لـــــــب اب روان

رخـت بســــــت و رفـــــــت از دار فنــــــا               شد جهـــــان در ماتمـــــــــش ماتم
، سرا

قطره ، جسم اطهـــــرش عریــــان نبــــود               اهل بیتش بی ســر و سامـــــان نبــــــــود

بی کفن جسمش نشد پنهــــــــــان به خاک                جسمش از خنجر نگشته چــــاک چــــــاک

دست حق در استین

من ان زینــــــت ده عــــرش برینـــــم                 که جا داده خــــــدا انــــــدر
زمینـــــــــم

امـــــــام مقــــتــــــــدای کائنــــــاتــــم                 بــــــه امـــــر ذات رب العالـمـــینـــــــــم

کتاب الله ناطــــق ، معـــــدن علـــــــم                 وصی مصطفــی ، حبــــــل المتــیـنـــــــم

جهان باشد چو انگشتـــر به دستـــــم                 که بر انگشتــــری نقــــــش نگـــینــــــم

زمین و اسمان باشـــــــد مطیعــــــــم                  که حاکم ؛ هم بر ان و هــــم بر
اینــــــــم

من ان ظــــــل خداونــــــد جهانـــــــم                  گهی در عــــرش گه عــــرش افرینــــــم

برای حفظ دین و حفـــــــظ قـــــــران                  بود جبـــــــار و دشمــــــــن
در کمینــــــم

از این ملعونه شــــوم ستمــــــگـــــر                  ز مکر و حیلـــه اش با غــــــم
قرینـــــــم

گواهم عاقبــــــت از زهـــــر کینــــــه                  کنــد مســــــمــــــوم ، اخر
این لعینــــــــم

به راه دین بایـــــد دهــــــــم جــــــان                  شــــــود محفــــــوظ ، قــــــران
مبینـــــــم

رضایم بر رضـــــای حــــق تعالـــــی                  که من، در امر حق، صبـــــــر افرینـــــــم

گواهــــــم از دل دریـــــــا و قطــــــره                 که دست حــــــــــق بـــــود در
استینــــــم

حیـــــات جاودانــــی

الهی سینه ام مجروح و غمگیــــــــن                شد از زهر جفــای دشمـــــــــن دیــــــــن

برای خاطــــــر دنیــــــــای فانـــــــــی                رسیدم بـــــــــر حیــــــات جاودانـــــــــی

همین ملعـــــونه شــــــــوم ستمکــــــار               مرا مسموم کـــــرده در شـــــب تــــــــار

دل فرزنــــد زهــــــــرا را شکستــــــــه               به روی سینه تیـــر غــــــــم نشستــــــــه

دلم غمگین و در سوز و گداز اســــت               مرا با کبریــــــــا راز و نیــــاز
اســـــــــت

به هنگــام شبــــــــاب و کامرانــــــــی               خزان شد گلشنــــم فصـــــــل جوانـــــــــی

غزالانـــــــم به محنـــت مبتلا شـــــــــد               جهان در ماتمم ماتــــم ســــــــرا
شــــــــد

به روی مــن در کاشانـــــه بستنــــــــد              دل پیغمبـــــــــر و حیــــــــدر
شکستنــــــــد

دل افروخـته با لعـــــــــل عطشــــــــان               کشیدم بـــــس نوا و شــــــــور وافغـــــــان

نیامد کــــــس پی دلجــــــویی مــــــــن               به دســــــــت ارد دل مهجــــــــوری
مـــــن

چو جد اطهرش با تشنـــــه کامــــــــی               شـــــده قربــــــــــان محبـــــوب
گرامــــــی

کفن بر جسم پاکـش ، بوریا شــــــــد                سرش ، زینـــت ده ان نیـــــــزه
ها شـــــــد

گل نازش شده پـــــرپـــــر زخنجــــــــر              تنش عریان شـــــــده با جســــم بی
ســـــــر

زاه سوزنــاک قطــــــــره ، امشــــــــب               به پا شد زمـزمه در چــــــــرخ و
کوکــــــب