سرور زنان

مصراع‏های دوم شعر از حافظ تضمین شده است.

تا با ادب به کوی غمت رو نهاده‏ایم

روی و ریای خلق به یک سو نهاده‏ایم

مولود فاطمه است بدین مژده نقد جان

در راه جام و ساقی مه رو نهاده‏ایم

ای بضعه‏ی رسول خدا، سرور زنان

عمریست تا به راه غمت رو نهاده‏ایم

تکبیر گوی، افسر شاهان گرفته‏ایم

ما تخت سلطنت نه به بازو نهاده‏ایم

از پهلوی شکسته‏ی زهرا سر ملال

همچون بنفشه بر سر زانو نهاده‏ایم

پرسی چه؟ حافظ از دل دیوانه‏ی «خرد»

در حلقه‏های آن خم گیسو نهاده‏ایم