من پاک سلاله ی حسینم
زهرای سه ساله ی حسینم
گنجی به دل خرابه ی شام
در شام شدم سفیر اسلام
من زینب دیگر حسینم
من سوره ی کوثر حسینم
روح شرف و قیام دارم
یک کرببلا پیام دارم
نور شهداست هاله ی من
شمشیر خداست ناله ی من
احیاگر عشق و شور و حالم
قرآن حسین خط و خالم
عشق آمده سرفراز از من
عباس کشیده ناز از من
گردونه ی صبر پای بستم
گلبوسه ی حور روی دستم
از وادی کربلا خروجم
تا شام بلا چهل عروجم
ماه رخ من که بی قرینه است
خورشید گرفته ی مدینه است
هر چند که دختر حسینم
آئینه ی مادر حسینم
بگذاشته بر تنم نشانه
کعب نی و سنگ و تازیانه
صد کوه بلا به دوش بردم
خم گشتم و سرفراز مردم
عالم همه کربلای من بود
زینب سپر بلای من بود
نفرین هماره باد بر شام
وا... مرا زدند در شام
کردند ز غم کباب ما را
بستند به یک طناب ما را
با آنکه عزیز بوترابم
بردند به مجلس شرابم
آنشب که پدر به خوابم آمد
خورشید سحر به خوابم آمد
لب تشنه به خواب آب دیدم
گمگشته ی خود به خواب دیدم
من حنجر پاره پاره دیدم
در دامن خود ستاره دیدم
با گریه عقیق سرخ سفتم
حرف دل خود به دوست گفتم
بگذار سرت به بر بگیرم
یک بوسه بگیرم و بمیرم
یک بوسه گرفت و داد هستش
افتاد سر پدر ز دستش
یک بوسه گرفت و گفت بدرود
این رمز کمال و عاشقی بود