عباس آمد و به کف از آه خود علم

چون قرص آفتاب که تابد به صبحدم

گفتا کنون نه جاى علمدارى من است

این آه کودکان تو و این ناله حرم

اذن جهاد دشمن از آن شه گرفت و داد

بر پاى شاه بوسه و بر دست شد علم

با نوک نیزه خصم به هم کوفت تا شکافت

قلب سپاه و پس به سر آب زد قدم

پر کرد مشک و خواست لب خشک تر کند

یاد آمدش ز تشنگى سید امم

آن آب را نخوردو روان شد به خیمه گاه

کابى دهد به تشنه لبان دیار غم

دورش سپاه چون گهرى بود آبدار

همچون نگین احاطه نمودند لاجرم

خستند هر دو دست وى از خنجر جفا

بستند هر دو چشم وى از ناوک ستم

تیرى به مشکش آمد و آبش به خاک ریخت

تنها نریخت آب که خونش بریخت هم

شد مشک او ز آب تهى قالبش ز خون

نخلش ز پا در آمد و سروش خمید هم