دلداه حسینم و مشتاق وصل کویش

آیا نشود نشینم یک لحظه روبرویش

برده است دل زعاشق شش گوشه ضریحش

گردیده است هستی مست از می سبویش

او ساقی دل است و عمریست با خیالش

چون لاله ها گرفتیم جام طلب بسویش

فریاد واحسینا در دشت موج می زد

آن دم که تیغ می زد گُلبوسه بر گلویش

گُل سربریده بود و درلاله زار ایثار

زینب میان گُلها می کرد جستجویش

خشک است مشک آب وعطشان گلوی اصغر

یک جرعه آّب خواهد این است آرزویش

در پیشگاه قدیش هرچند رو سیاهم

باشد خدا ببخشد ما را به آبرویش

هرچند دور امّا با آرزوی وصلش

دارد(نوید)مردم پیوسته گفتگویش