( آیتى بیرجندى ت : 1310 ه . ق - و: 1350 ه . ش )

بنواختى به لطفم و هم سوختى به ناز

 لطف توروحپرور و ناز تو جانگداز

اندر شکنج زلف تو دل رفت و برنگشت

 کوخسته بود و راه بسى دور و بس دراز

اى آفرین به نرگس مستت بنازمش

 کز یک نگه گرفت جهانى به ترکتاز

از ترکتاز چشم تو ویران حصار دل

شهرى خراب و ریخته در وى سپاه ناز

ساقى بیا که روز نشاط است و صبح عید

گردون به رقص اندر و ناهید نغمه ساز

رضوان گلاب و مشک فشاند ز باغ خلد

برمحفلى که راست شد امروز در حجاز

جبریل ایستاده که یابد نفوذ امر

در خطبه مصطفى لب جان بخش کرده باز

منبر کشیده سر به سوى کرسى فلک

 و این بلعجب که بود چنان منبر از جهاز

اى شاهباز سدره نشین بال و پر گشاى

 بر دوش ودست شاه سزد جاى شاهباز

برهان خویش خواست چو ماهى در آسمان

کردش بلند تا نگرندش بر آن فراز

آن راز را که در دل عالم نهفته بود

 برداشت عقده از دل و بنمود کشف راز

گفت این که بنگریدش : هذا ولیکم

 دارید اگرکه چشم بصیرت ، کنید باز

هم حجت من آمده هم مدعاى من

 از حجت است دعوى حسن تو بى نیاز

بین مجاز تا به حقیقت بسى ره است

 حق را زباطل است چو خورشید امتیاز

امروز شیعیان على در غدیر خم

چون گل شکفته روى و چو سروند سرفراز

چون سوسن و هزار به هنگام تهنیت

 سلمان مدیح گستر و حسان سخن طراز

یا صاحب الولایه یا مرتضى على

اى کرده لطف جانب درویش در نماز

بنهاده بر امید کرم بنده آیتى

 بر آستان جاه وجلالت رخ نیاز