«بانگ
جرس»

دل مى ‏تپد به سینه چو مرغ قفس مرا

غم همدم است و ناله بود هم نفس مرا

تنها میان حجره ‏ى در بسته دل غمین

کس نیست جز خداى جهان ملتمس مرا

دور از دیار و یارم و اغیار در کنار

غیر از خدا دگر نبود دادرس مرا

جانم بسوخت همسر نامهربان ز کین

باشد همین حکایت جان سوز بس مرا

من گلبن ریاض رضا هشتمین امام

گشته نصیب همسرى خارو خس مرا

مسموم و خسته جان جگرم پاره پاره شد

بهر علاج نیست به کس دسترس مرا

مى ‏سوزد از عطش جگرم وز شرار زهر

در سینه بسته آمده راه نفس مرا

سوى وطن چو قافله ‏ى آه مى ‏رود

آید به گوش ناله ‏ى بانگ جرس مرا

جز ناله‏ ى شبانه و آه سحر (صفا)

فریاد رس نبود دگر هیچ کس مرا