«پرکبوتر»

(غریب زهرا جواد، غریب زهرا جواد)

اى کبوتر اى که بالا تو نو به هم دادید

رو تن پاک جواد من یه سایبون زدید

سایه ‏اى شدید براى نعش گل به روى بام

تا نسوزونه تن عزیز شو از صبح تا شام

کربلا کجا بودید تا که بیاید بال بزنید

که با هم پر بگیرید یه سر به گودال بزنید

تا که سایه ‏اى بشنید براى پاره ‏ى تنم

زیر آفتاب نمونه یوسف بى پیرهنم

رو تن جواد من پر کبوترا نشست

اما نعل تازه سینه ‏ى حسین مو شکست

آسمون گریه کن پیکر هر دو لاله بود

کار حورى و ملک کنار هر دو ناله بود

من کنار هر دو گل، زدم به سینه و سرم

اومدم ناله زدم گفتم غریب مادرم

سبک: (دارو ندارم....)