ما گدائیم و تو سلطان‏

ای شه طوس که سرچشمه الطاف خدائی‏
جان ما باد فدایت که ولی نعمت مائی‏
 
گرد غربت ز چه بر تربت پاک تو نشسته‏
همه بر حال تو گریان که غریب الغربائی‏
 
ما ضعیفیم و پناهنده بدین حصن ولایت‏
رحمتی کن به ضعیفان که معین الضعفائی‏
 
(اغنیا مکه روند و فقرا سوی تو آیند)
(جان به قربان تو آقا که تو حج فقرائی)
 
 
ما گدائیم و تو سلطان چه شود کز ره احسان‏
نظر لطف و عنایت فکنی سوی گدائی‏
 
گره از کار فروبسته‏ی ما کس نگشاید
تو مگر عقده ز دلهای پریشان بگشائی‏
 
پرده از چهره بر افکن در این وادی ظلمت‏
جز فروغ تو ندارد دل ما راهنمائی‏
 
بوی دلجوی تو از درد رهاند دل ما را
چه کند جز تو ندارد دل پر درد دوائی‏
 
کوته از دامنت ای شاه مکن دست (رسا) را
که تو ش ضامن و فریادرس روز جزائی‏