به ره رضا سپردم، دل
درد آشنا را

به حریم عشق بردم، دل
پاک بی‏ریا را

من و دامن وصالش، من
و درگه خدایی‏

که ز مهر می‏نوازد،
دل درد آشنا را

به در دگر نرفتم، ز
در خدای هرگز!

به جز از در رضایش که
شفاست، دردها را

ز درش ندیده‏ام من،
به جز از گره‏گشایی‏

دل من نمی‏شناسد به
جز از رضا، رضا را

به رهش دو دیده دارم،
همه اشک غم دمادم‏

ندهم ز دست هرگز! در
خانه‏ی رضا را

به حریم عشق رو کن.
به حریم کبریایش‏

که نظر کنی دمادم،
همه لطف کبریا را

ز در رضا طلب کن همه
آنچه را که خواهی‏

ز شرار غم رهایی، هم
ازین در است، ما را

به درش هماره رو کن.
که ز لطف می‏نوازد

دل دردمند ما را،
دل‏زار بی‏نوا را

ز حضور بی‏نصیبی، چو
به غیر رو نمودی‏

به جز از رضا که داند
به بلای ما، دوا را

نفسی بیا و بنشین. به
حریم بارگاهش‏

که نظر کنی دمادم همه
جلوه‏ی خدا را

به ره رضا روان شو که
رضای حق بینی‏

به مراد می‏رساند ز
کرامتش، شما را

به خدا، سر ارادت همه
عمر برنگیرم‏

در عزت و کرامت، در
بخشش و عطا را

بنواز «نسترن» را به
کرامتی که داری‏

ز ره کرم برآور همه
آرزوی ما را