در مدح حضرت رضا - منتظران مشهدالرضا

ایضا در مدح حضرت امام رضا و توصیف مشهد

بگم از کوجای مشد، چمدنم‏
ای قد گفتنی هس که مو نمدنم‏

سزاواره که اول از هو بگم‏
ازو ضامن بره آهو بگم‏

نهم آستان، سرور هشتمین‏
امام مبین، قبله‏ی هفتمین‏

علی بن موسی، امام رضا
که تسلیم شد بر رضای خدا

ز مشرق که خورشید سر در کنه‏
دو گلدسته‏هاشه منور کنه‏

هوا از فلق نور پاشون مره‏
به خشت طلا پرتو افشون مره‏

سر گنبدش بیرق افراشته‏
به پا پرچم ایرونر داشته‏

منور بود سر به سر گنبدش‏
زند بوسه خورشید بر گنبدش‏

تتق می‏کشد تا دل آسمان.
چراغان و نور علی نور آن‏

ستیغ شفق از افق نیش زد
دل دشمن دین ره آتیش زد

به قربون ایوون و طاقش مرم‏
مو حیرون طاق و رواقش مرم‏

او سقاب خانه‏ی طلاشه ببین‏
نگاک یره، کفتراشه ببین‏

نقرخنه‏چی، کوس وسرنا دره‏
ددر دردرش ذکر مولا دره‏

همه خلق هستند دربون او
او که دربونه، جون به قربون او

تو مهمون خنه‏ش خوردنی هس تیار
خورشت و پلو، دیگها رفته بار

به زوار خوراک بهشتی مدن‏
اگر یگ دو ملیون بی‏ین، سیر مرن‏

بلمبن پلو با خورش رنگ رنگ‏
که کله‏ت ز عطرش بره منگ و دنگ‏

به پابوس مولای هشتم همه‏
ز تبریز و کرمان و از قم همه‏

ز یزد و ز شیراز و از اصفهان‏
ز رشت و ز ساری و مازندران‏

ز تهرون و بندر زیارت می‏ین‏
سراسر از ایرون، جماعت می‏ین‏

مخی سمت راه خراسون بی‏یی‏
با طیاره قبراق و آسون می‏یی‏

بشین مین طیاره از رو هوا
به مشهد برای زیارت بیا

بیا جت بوئینگر سوار رو عمو
نخواستی، سوار قطار رو عمو

اگر یگ وسیله‏ی سواری دری‏
یاواش‏تر بیا تا که سالم بری‏

اجیر باش و رانندگی کن یاواش‏
برو یگ کم تند، اما به جاش‏

ماشین ره چک و کنترل کن یره‏
که اخلاق تو، قاطی پاطی نره‏

علائم چو دیدی، خبردار باش‏
پلیسای ره را تو همکار باش‏

اتوبوس هم مرکبی راحته‏
که سرویس او از روی ساعته‏

پلیس رهش مهر دفتر زند
که سرعت مبادا ز وی سر زند

مو و مشدی محمود و کل مندلی‏
اتوبوس گریفتیم سه تا صندلی‏

اتوبوسما بود زوار تور
رسندک مشد ماره از راه دور

خلاصه تو با هر وسیله می‏یی‏
یقینا که بی‏شیله پیله می‏یی‏

تو زواری و التماس دعا
الهی که هر سال بی‏یی شهر ما

بچسبن دو دستانه بر دامنش‏
بچین دانه چون مور از خرمنش‏

به الله وردی که بود کور کور
عطا کرد مولا دو چشم بلور

بهشت برین، جای فردوسی است‏
سخنور ابوالقاسم توسی است‏

نگه کن به فردوسی و شهر توس‏
همان شاعر رستم و اشکبوس‏

که داد سخن داده در هفتخوان‏
تومقصود ازین هفتخوان را بدان‏

که رستم بریده سر دیو را
زده بر زمین پیکر دیو را

بکش دیو نفس سفید و سیاه‏
کند نفس اماره حالت تباه‏

چه خوش گفت فردوسی راد مرد
همان شاعر صحنه‏ساز نبرد

«از اندیشه‏ی دیو باشید دور
گه رزم دشمن مجویید سور»

به شهنامه این گفته فرموده است‏
ز دیو درون مقصدش بوده است‏

به نفس پلیدت زوربار باش‏
به دنبال ایمون و کردار باش‏

به یک رنگ آی و مشو هفت رنگ‏
مقاوم به سختی، مدافع به جنگ‏

بکن پنجه‏ها نرم با مشکلات‏
الهی به قربون قد و بالات‏

گذر کن تو از هفتخوان هوس‏
قضا هر چه قسمت کند، هست بس‏

مک ای قذر فکر مرغ و کره‏
که هر جور بشه، زندگی طی مره‏

خدا ره شکر کن که تافتون درم‏
که نونر به میخا دلنگون درم‏

خراسون فراوونی نعمته‏
به مولا، داداش معجز حضرته‏

قلی نادر آقایه اهل کلات‏
که تاریخ از جرأتش منده مات‏

ببین موزه شه، چارقاشه ببین‏
سلاح و لباس و کلاشه ببین‏

تبرزین و شمشیر و زوبین دره‏
روی اسبه، دستش تبرزین دره‏

تبرزین به دست و جلودار بود
همه‏ی زندگیش رزم و پیکار بود

گیریفتک ز شاممد هند، باج‏
کوه نور و دریای نورر خراج‏

به دشمن بجنگید و پیکار کرد
قطرها ره شمش طلا بار کرد

ز شیخ طبرسی، فقیه یقین‏
خبرگیر و آرامگاهش ببین‏

تماشا بک مدفن پاک او
تو الحمد خوان شو سر خاک او

پالون‏دوز، آن پیر شیخ بها
که شیخ بها دید ازو نکته‏ها

به دور حرم مدفن پاک اوست‏
به کشکول بین، کیمیا خاک اوست‏

غلامان مولای جود و جواد
اباصلت هستند و خواجه مراد

مسلمان آزاده، خواجه ربیع
جلای وطن کرد و کاری بدیع‏

نه با دوستانش سر و کار داشت‏
نه با دشمنان قصد پیکار داشت‏

بخام دیدنی‏ها ز مشهد بگم‏
تمومی ندره، زیادی مرم‏

جغرق و ابرده با شندیز برو
کوسنگی که رفتی تماشا بکو

توستون فراوون ما ییلاق درم‏
زمستون که رف، و از قشلاق درم‏

تو از پارک ملت به بالا برو
به هر سو برای تماشا برو

بگیر از رفیقان سراغ بهشت‏
سفر ساز کن سوی باغ بهشت‏

وکیلش در و دشت آباد کرد
چمنزار تفریح بنیاد کرد

ز مشهد به شهر نشابور مرم‏
ما یگ بیست و چار فرسخ دور مرم‏

خم کوچه آن مولوی مانده بود
که عطار، هفتم درش را گشود

همان هفت باب و در شهر عشق‏
گشود و رسید آن سر شهر عشق‏

صفا ده دل خویش از سیر او
بیا و بخوان منطق الطیر او

ز وحدت تو لبریز کن جام را
ببین خیمه‏ی قبر خیام را

به قصری که بر چرخ پهلو زده‏
شده فاخته، بانگ کوکو زده‏

دم از بی وفائی دنیا زند
به دنیا و دنیا طلب پا زند

علیم است و دانشور است و حکیم‏
حکیم ریاضی به حکمت علیم‏

شکوفه ببارد به قبرش بهار
خودش گفته خاکم شود لاله‏زار

مؤدب سرخاک این عارفان‏
ثناگوی باش و دعایی بخوان‏

به سبک حماسی روی این بود
که اشعار چاکر ملمع شود

گهی لهجه‏ای، گه کلاسیک مگم‏
محلی بگم، شعر انتیک مگم‏

به سوغات دارند یاران نیاز
بخر مهر و تسبیح با جانماز

مشد دیزی خوب سنگی دره‏
به هر کاره، چارجور خورش بار مره‏

دره طرقبه ما چلو صاف کن‏
چلو صاف کن، ترکه‏ی ارغوان‏

به لهجه‏ی مشد، سله گفته مره‏
سبد هم چلو صافی عنوان داره‏

توی هر خنه دار قالی درن‏
به خوش نقشگی کار عالی درن‏

مصور کنه قالی از پود و تار
گل و بلبل و مرغزار و بهار

برار رفیق مو حاجی صمد
بری چوپونا ساخته چوخی نمد

هنوزم نمد مالیه کار او
نگاک ببین گرمه بازار او

برو خطه‏ی تربت و قاینات‏
که کاشتن گل زعفرونره برات‏

ز عطرش مشام جونت تازه یه‏
ولی خوردن او به اندازه یه‏

کشاورزی از خاک ایران ما
به بار آورد شمش‏های طلا

مشد سوغاتی‏های فراوون دره‏
متاع گیرون، جنس ارزون دره‏

برارجان، تو کمتر شیش و بش بک‏
بیا فکر عناب و کشمش بک‏

زرشکم پلوره سزاوار هس‏
ازی خوردنی‏ها به بازار هس‏

تماشاک، شاخ نباتر ببین‏
تو پاتیل حب حیاتر ببین‏

پتیل نخ کشیده، شکر رخته توش‏
اتیش زیرش و استاکار رو به روش‏

مدرن ز خلق خدا پوستین‏
درازتر نره دستت از آستین‏

به جاش، کلچه پوستینی سوغات بخر
بری قوم و خویشات و بابات بخر

قلم از دهانش زبان درکشید
می از جام شعر و سخن سرکشید

کویر سخن خشک و من شرمسار
دوانم چنان اشتر بی‏مهار

به هر جا در ایران بود اوستاد
به شاگردی‏اش ازغدی گشته شاد

لینک مطلب

توسط مصطفی محمدزاده در چهارشنبه 89/7/21 ساعت 1:24 صبح نظر