« آستان مادر»     
نیمه شب از خانه صاحبخانه رفت
در حصار ظلم مظلومانه رفت
یوسفى عازم به سوى چاه شد
پا برهنه سوى قربانگاه شد
بین ره مى‏کرد با خود زمزمه
بسته‏ ام بار سفر یا فاطمه
مادرا، امشب به سویت پر کشم
جام زهر، از شوق وصلت سر کشم
مادرا، امشب بنوشم زهر، را
تا نبینم کوچه ‏هاى شهر را
کوچه‏ هایى که دهد بوى تو را
بوى اشک و خون و پهلوى تو را
سالها رفت و هنوز از خانه ‏ات
مى‏رسد آواى مظلومانه‏ ات
هر زمان چشمم به آن در اوفتد
بر همه عضو من آذر اوفتد
تا کشم بر آستان تو سرى
گو هنوزم بین دیوار و درى