اى که عشق تو
بود مونس جان و دل ما

 وى که مهر تو عجین گشته در آب و گل ما

دل ما گشته
زدورى تو کاشانه غم

 تا نیایى بَرِ ما غم نرود از دل ما

مشکلى گشته به
ما هجر تو و طعن رقیب

 جز به وصلت به خدا حل نشود مشکل ما

شوق دیدار تو ما
را دهد امید حیات

 ترسم آخر غم هجر تو شود قاتل ما

تو شبى محفل ما
را زرخت روشن کن

 اى که نام تو بود روشنى محفل ما

ما که در بحر
جهان کِشتى سرگردانیم

 اى نجى الله ثانى بنما ساحل ما

ما نکِشتیم که
تا جان به فداى تو کنیم

بپذیر از کرم
این هدیه ناقابل ما

نظر از «خسرو»
دلخسته خود باز مگیر

 اى که لطف تو بود صبح و مسا شامل ما