هر صبح مبکنم به ظهورت دعا بیا

ای آشنای خلوت هر آشنا بیا

هر پنجره به سوی پای شما موج میزند

ای روح پر طلاتم دریا بیا

عمرم تمام گشت زهجران روی تو

ترسم شها به خاک برم آرزوی تو

دامن پر از ستاره کنم شب زاشگ چشم

چون بنگرم به ماه و کنم یاد روی تو

گردش به باغ بهر تماشای گل بود

تا کی به هر دیار کند جستجوی تو

گلها ی باغ رانبود رنگ وبوی تو

تا که زهجر تو سوزیم همچو شمع

شب ها به یاد روی تو وگفتگوی تو

رحمی به حال(شاهد)از پا فتاده کن

عمری است که سربار توام ای یوسف زهرا

تو یاری و من عار توام یوسف زهرا

سرمایه ام اشکی است که آن هم کرم توست

بی مایه خریدار توام یوسف زهرا

خوشتر بود از دیدن گلهای بهشتی

یاد گل رخسار توام یوسف زهرا

باآنکه به زنجیر گنه بسته وجودم

یک عمر گرفتار توام یوسف زهرا

خوشتر بود از خواب به گلزار بهشتم

آن لحظه که بیدار توام یوسف زهرا

نام و نسب و شان و مقام همه این است

خاک ره زوار توام یوسف زهرا

ای جان جهان بسته به یک نیم نگاهت                   

دل ما گشته چو گل سبز به خاک سر راهت

هم بام فلک پایگه قدر وجلالت                             

هم چشم ملک خاک قدم های سپاهت

عیسی به شمیم نفست روح گرفته                          

دل بسته دو صد یوسف صدیق به چاهت

از عرش خداوند الی فرش به هر آن                      

هستند همه عالم خلقت به پناهت

دائم صلوات از طرف خالق و خلقت                       

بر روی سفید تو و بر خال سیاهت

زیباتر و بالاتری از آنکه به بیتی                          

تشبیه به خورشید کنم یا که به ماهت

زیبد که کند ناز به گلخانه ی جنت                         

12. لطف غیاث المستکین

11. برکت نور حضرت

آقا سید رضا، که از علمای موثق اصفهان است، فرمود:
« زمانی به خاطر قرضهایی که داشتم، به اموات متوسل شدم و برای دویست نفر از آنها تقریباً به اسم، طلب مغفرت و آمرزش نمودم بعد هم به امام عصر علیه السلام متوسل شدم و بخشهایی از دعای ندبه مثل هل الیک یا بن احمد سبیل فتلقی را می خواندم.
ناگاه دیدم اتاق به نور مخصوصی، که حتی از نور آفتاب بیشتر بود، منور و روشن شد و در همان روز فرج کاملی رسید. »

10. صدای هدایتگر

محمد بن خالد برقی نقل کرد:
« در سفری که با جمعی همراه بودیم، ناگاه از مسیر راه منحرف شدیم. یک نفر از رفقا به کناری رفت و فریاد زد:
یا صالح ( یا ابا صالح ) ارشدونا الی الطریق ، رحمکم الله.
( یا ابا صالح، راه را به ما نشان دهید.)
در این هنگام رفیق ما ( آن کسی که از دیگران کناره گرفت و فریاد برآورد) صدای نازکی را شنید که می گوید: راه طرف راست است.
او به من گفت: چنین صدایی به گوشش خورده است؛ ولی به بقیه همراهان نگفت. من هم به سایر دوستان گفتم: طرف راست را بگیرید و حرکت کنید. بعد به همان طرف رفته و راه را پیدا کردیم. »

9. صدای هاتف و پاسخ شبهه

رجاء مصری، که نامش عبد ربّه بوده، می گوید:
« سه سال بعد از وفات حضرت امام حسن عسکری علیه السلام وارد مدینه شدم و به صاریا رفتم.
 در آن جا زیر سایه بانی، که مربوط به آن حضرت بود، نشستم و با خود فکر می کردم که اگر چیزی بود ( فرزندی برای امام حسن عسکری علیه السلام بود ) لابد بعد از سه سال ظاهر می شد.
ناگاه بدون آنکه کسی را ببینم، صدای هاتفی را شنیدم که مرا صدا زد و فرمود:
« ای عبد ربّه پسر نصیر، به اهل مصر بگو آیا رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را دیده اید که به او ایمان آورده اید؟ »
رجاء مصری می گوید: من اسم پدر خود را نمی دانستم؛ چون وقتی از مصر خارج شده بودم طفلی بیش نبودم و از این که نام پدرم را از او شنیدم فهمیدم که صاحب صدا حضرت صاحب الزمان علیه السلام است؛
لذا عرض کردم: شما بعد از امام حسن عسکری علیه السلام صاحب الزمانی. و دانستم که ایشان امام بر حق است و این که غیبت او حق است و شکّم از بین رفت و یقینم ثابت شد. »

8. حضرت اجداد طاهرینش(ع) را زیارت میکنند!

این معجزه حضرت ولی عصر ارواحنا فداه چیزی است که در بین اهل سامرا، با وجود تعصبی که بر مذهب خود دارند، معروف و مورد تأیید تمامی آنها است و حتی از بس زیاد اتفاق افتاده است آن را می شناسند؛ یعنی به مجرد دیدن آثار این معجزه، شروع به هلهله و کارهای دیگری از این قبیل می کنند. در این باره یکی از علماء مورد وثوق و چند نفر دیگر نقل کرده اند:
« شبی در سامرا بودیم. شب از نیمه گذشته بود. ما همگی که شش هفت نفر می شدیم، به حرم عسکریین علیهما السلام مشرف شده و هر یک شمعی در دست داشتیم اضافه بر این شمعهای حرم و ضریح نیز روشن بودند.
 در مقابل ضریح مقدس، مشغول زیارت بودیم که ناگاه لرزه و ترسی در دلمان افتاد به طوری که صدای دندانهای یکدیگر را که به هم می خورد، می شنیدیم.
 شمعها یک باره و بدون دلیل خاموش شدند؛ اما فضای حرم مطهر مثل روز روشن بود و صدای زنها را که در خانه های خود هلهله می زدند، شنیدیم.

از طرفی فهمیده بودیم که وقتی حضرت ولی عصر ارواحنا فداه تشریف می آورند، این علامات ظاهر می شود؛ لذا یقین کردیم که آن حضرت به زیارت پدران بزرگوار خود آمده اند.

خواستیم خود را به گوشه ای بکشیم و بایستیم؛ ولی حتی زبانمان بند آمده، به طوری که قادر بر تکلم نبودیم و بهت و حیرت و وحشتی عظیم سراسر وجود ما را فراگرفته بود و از شدت لرزیدن و ارتعاش و هول، نزدیک بود هلاک شویم. تاب نیاوردیم و از حرم خارج شدیم.
ناقل جریان، قسم خورد که کلیدی از آهن در جیب من بود آن را درآوردم و به جای شمع، در دست گرفتم دیدم سرِ آن کلید مثل چراغ مشتعل بود. باز انگشت خود را به همین شکل گرفتم، دیدم همان اتفاق افتاد. »