گرچه از زهر جفا دل پرشرر دارد رضا

    آتشى در دل ز هجران پسر دارد رضا

    در میان حجره در بسته مى پیچد به خود

    دیدگان بى فروغش را پدر دارد رضا

    تا بیاید از مدینه نور چشمانش تقى

    انتظار دیدن نور بصر دارد رضا

    در غریبى مى دهد جان و در آن حالت هنوز

    انتظار خواهر خود را مگر دارد رضا

    دورى از اهل و عیال و دوستان، خود بس نبود

    کز جفاى خصم دون خون در جگر دارد رضا

    دست ما «خسرو» به دامانش که در روز جزا

    آبرو پیش خداى دادگر دارد رضا