کنج حجره ز همه دلگیرم
    از تب غربت خود مى‏میرم

         چو من اینگونه کسى مضطر نیست
    غربت من ز على کمتر نیست
    
    آشنایان همه بیگانه شدند
    دوستى‏ها همه افسانه شدند

         پیروانم همه بیعت شکنند
    به ولیعهدى من طعنه زنند

         بى سبب نیست انیسم آه است
    چه کنم؟ خواهر من در راه است

         گر خبر از دل زارم گیرد
    بین ره از غم من مى‏میرد

         به امیدى که جوادم آید
    عقده از کار دلم بگشاید

         پسرم درد به سینه دارد
    خبر از شهر مدینه دارد

         کوچه تنگِ مدینه دیده‏ست
    ناله‏ى فاطمه را بشنیده‏ست
    
    ترسم از اینکه شبیه زهرا
    به جوانى برود از دنیا