اکبر که رخش جلال سرمد دارد

این آینه زیبایی احمد دارد

چون اوست شبیه مصطفی دیدارش

پاداش زیارت محمد دارد

((((((((((())))))))))))

ماهی که ز آفتاب روشن تر بود

لب تشنه آب و تشنه باور بود

می رفت و دل از حسین می برد که او

پیغمبر کربلا،علی اکبر بود

(((((((((((())))))))))))

من شعله به جانم و تو آتش به جگر

تو سوخته ای و من ز تو سوخته تر

بر گرد علی که شب نگردیده هنوز

سیراب شوی پسر تو از دست پدر

((((((((((())))))))))))

در تابش آفتاب ای ماه برو

اکنون که روی به سوی اللّه برو

هنگام وداع آخرای جان حسین

در پیش رُخم چند قدم راه برو

((((((((((())))))))))))

از خون که گرفته بود سیمای تو را؟

شستم به لبان خشک لب های تو را

یک بار دگر نگاه کن پشت سرت

تا باز ببینم رخ زیبای تو را

(((((())))))

شاعر:سید رضا مؤید