دستى بدامانت زنم اى مهربان ابوالفضل

از مرحمت لطفى نما بر شیعیان ابوالفضل

ما عاشقان کربلائیم اى مه تابان

جوئیم همه راهش ز تو با صد فغان ابوالفضل

دست جدا شد از بدن در راه مقصد ایدوست

آسان کنى هر کار سخت از دست جان ابوالفضل

از چشمه فیضت بسى سیراب گشتند اى عجب

ما هم بدین حسرت دمادم ناتوان ابوالفضل

تا حق خدائى مى کند روشن چراغ دین است

پروانه سان جمعى ز سوزش هر زمان ابوالفضل

نام حسین و کربلا آتش زند بجانم

سوزد اگر ریزم ز غم اشکى بجان ابوالفضل