چشمم از اشک پر و مشک من از آب تهی است

جگرم غرق به خون و تنم از تاب تهی است

گفتم از اشک کنم آتش دل را خاموش

پر زخوناب بود چشم من از آب تهی است

بروی اسب قیامم بروی خاک سجود

این نماز ره عشق است از آداب تهی است

جان من می برد آن آب کزین مشک چکد

کشتی‌ام غرق در آبی که زگرداب تهی است

هر چه بخت من سرگشته به خواب است حسین

دیده اصغر لب تشنه‌ات از خواب تهی است

دست و مشک و علمی لازمه هر سقا است

دست عباس تو از این همه اسباب تهی است

مشک هم اشک به بی‌دستی من می‌ریزد

بی سبب نیست اگر مشک من از آب تهی است

شعر آن است شهابا که زدل برخیزد

گیرم از قافیه و صنعت و القاب تهی است

سید شهاب الدین موسوی (شهاب)