دل بشکسته مـن کـرب و بلای تو بود

غرض از خلقت من گریه برای تو بود

به تـو و آبـرویت نــزد خداوند قسم

که همه آبرویم اشک عــزای تـو بود

ای که در حــق تو گفتند قتیل العبـره

اشک ما قطرهای از بحر عطای تو بود

به دعایی که لب تشنه به مقتل خواندی

هر که گرید به تو مرهون دعای تو بود

جز تو مصباح هدا کیست که مصباح هدا

سـر خونیــن بریــده ز قفــای تـو بود

مرهم زخم تو در گری? پیوست? مـاست

چون نگرییم که این گریه، دوای تو بود

اولیـن گریـه کن تـو، پـدر مـا آدم

اولیـن نوحه سـرای تـو خـدای تـو بود

در حرم، دور حرم گشته و گفتیم حسین

به خدا کعب? ما صحن و سـرای تو بود

جان حجاج به قربـان تو و حج تو باد

ای کـه عبـاس، ذبیحی به منای تو بود

زخمهای بدنت بر جگـر ماست هنوز

سین? سوخته ماست که جـای تو بود

تویی آن خون خدا ای پسر خون خدا

کـه خدایــی خداوند، بهـای تو بود

چه کند سلطنت هر دو جهان را میثم

پادشاه است، فقیری که گـدای تـو بود