اى که در هر نیکویى آراسته یزدان تو را

 جمله دارى خود، چه گویم این تو را یا آن تو را

کرده یزدانت همى انباز با حور بهشت

 و آنچه بخشد حور را، بخشیده صدچندان تو را

در کنار خویشتن پرورده رضوانت بناز

تا کندفرمانروا بر حور و بر غلمان تو را

زلف طرار تو زان پس حیله ها انگیخته است

 تابه افسون و حیل دزدیده از رضوان تو را

نا نیابد مر تو را بار دگر رضوان خلد

هر دم اندربند و چین خود کند پنهان تو را

با همه کوشش نیابد مر تو را رضوان و من

یافتم از فر مدح حجت یزدان تو را

شیر یزدان بوالحسن آن کس چو بنگارى مدیح

نه فلک گردد طراز دفتر و دیوان تو را

اى مهین سلطان ملک هستى اى کاندر غدیر

کرده حق بر هر دو گیتى سید و سلطان تو را

مر تو را تشریف امکان داد یزدان از ازل

 تا کندزیب و طراز عالم امکان تو را

ذات تو قائم به یزدان ، ذات ما قائم به توست

جلوه ذات اند عقل و نفس و جسم و جان تو را

مرمرا باید زبانى دیگر و طبعى دگر

 تا شوم چونان که شایسته است مدحت خوان تو را

با زبانى این چنین و با بیانى این چنین

 خود کجاشاید سرودن مدحتى شایان تو را

نک زدم از راستى در دامنت دست امید

 فرخ آن کز راستى زد دست در دامان تو را