یارب ببین زمانه چکرده است با دلم

رنج و بلا عجین شده یک عمر با گلم

افتاده ام به حجره ی دربسته بی پناه

غیر از اجل کسی نبود در مقابلم

آیا کسی چو من غم غربت کشیده است

آخر شریک زندگیم گشته قاتلم

لحظه به لحظه جان و تنم آب می شود

پا تا به سر در آتش زهر هلاهلم

از بسکه دست و پا زده ام در هجوم درد

ریزد ز گوشه ی لبم آلاله ی دلم

دریای تشنگی به درون می کِشد مرا

آنسوی حجره هلهله ها گشته ساحلم