«هماى قدس»

هماى قدسم اما بال و پرى ندارم

از هست و بود خود جز خاکسترى ندارم

مردم به کام عطشان بابا رضا رضا جان

همسر بى وفایم لبخند از شعف زند

مى ‏رفت جانم از کف او ایستاد و کف زد

مردم به کام عطشان بابا رضا رضا جان

دردم ز حد گذشته اجل بود طبیبم

آن طایرم که حتى در آشیان غریبم

مردم به کام عطشان بابا رضا رضا جان

مى‏ گویم اى کنیزان ز حجره در مبندید

اینجاست مادر من آهسته ‏تر بخندید

مردم به کام عطشان بابا رضا رضا جان

اى باغبان کجایى خزان شده بهارم

بر روى خاک حجره لب تشنه جان سپارم

مردم به کام عطشان بابا رضا رضا جان

نمى‏ کند به جز غم کس ز من عیادت

حجره بسته باشد قتلگه جوادت

مردم به کام عطشان بابا رضا رضا جان