«نگین کاظمین»

مظلوم و بى کس و حبیب، منم غریب منم غریب

غم‏هاى عالمى همه، شده نصیب شده نصیب

من وارث حسینم نگین کاظمینم

غریباً وا غریبا(3)

در اوج آسمان غم، ماه شبم ماه شبم

از جور و کینه و ستم، جان به لبم جان به لبم

دیگر از پا فتادم زهرا برس به دادم

غریباً وا غریبا(3)

در خانه هم جفا رسد، ز همسرم ز همسرم

او با زخم زبان بود، برابرم برابرم

تنهاى خانه هستم چشم از جهان ببستم

غریباً وا غریبا(3)