«مرغ
حق»

دید آخر خون به قلب مرتضى شد

دخت مامون قاتل ابن الرضا شد

وااماما وااماما

آن که بودى عالمى مرهون جودش

در جوانى آب شد شمع وجودش

تشنه لب در بین حجره دست و پا زد

از غریب قاتل خود را صدا زد

در دلش داغ از عطش چون لاله افتاد

ناله زد پیوسته تا از ناله افتاد

مرغ حق زد دست و پا در آشیانه

پیکرش افتاده روى بام خانه

شهر بغداد از برایش نینوا بود

سایبانش بال مرغان هوا بود

هر کنیزى در عزایش گریه مى ‏کرد

چشم قاتل هم برایش گریه می کرد

آنکه خاک مقدمش رشک برین شد

پیکرش در کوچه ‏ها نقش زمین شد