«گل یکدانه»

من که پرپر مى ‏زنم تشنه لب در لانه ‏ام

بر على موسى الرضا من گل یکدانه‏ ام

من جوادم جان بدادم تشنه لب در لانه ‏ام (2)

همسر بیگانه‏ ام با کنیزان صف زند

مى ‏دهم من جان ز کف او به شادى کف زند

دل کبابم رفته تابم همسرم شد قاتلم

از شرار زهر غم سینه ‏ام شد چاک چاک

من لبم خشکیده و، آب ریزد روى خاک

همچو جدم گویم هر دم العطش تا جان دهم

من که چون شمع سحر، سوزد از پا تا سرم

بر مشامم مى ‏رسد بوى عطر مادرم

در بر من مادرمن آمده وقت وصال

من نگویم کف مزن، یا به رویم در مبند

مادرم اینجا بود پیش او کمتر بخند

شرم بنما لحظه ‏اى را کف مزن در پیش او

من جوادم جان بدادم تشنه لب در لانه ‏ام (2)