در ورطه غم عاشق خود را نگذاری

این غمزده را در دل دریا نگذاری

هر روز به شوق رخ تو دیده کنم باز

امروز دگر وعده به فردا نگذاری

دنبال تو می گردم و بی خود شدم از خود

دیوانه خود را به تماشا نگذاری

امید من آن است که تو دستم بگیری

درمانده ام ای دوست مرا وا نگذاری

سوگند به زهرا که کسی جز تو ندارم

یک لحظه مرا بی کس و تنها نگذاری

دامان مرا پر کن و در من نظری کن

 مسکین درت را به تمنا نگذاری

تنها گره ما به نگاه تو شود باز

مارا به امید دگران وا نگذاری

روشن نشود دیده تاریک(وفائی)

بر روی دو چشمش قدمی تا نگذاری