دل دریا خــــــون شــــــــد

بارالها ، ز چه رو همـــــــدم گل، خار شـــــده          خار و خس ، زاغ و زغن ، ساکن گلزار شده

بلـبل بستــــــــان ، از خــــــار شکــــــایت دارد          که چرا خار به جــــای گل گلنـــــــار
شـــــــده

من جوادم که جهان ریزه خور خوان من است         مرغ جان ، حبس و در این دام گرفتار شــــده

انقدر رنج ، من از همســـــــر خائــــن دیـــــدم          که دلم غمزده زین شوم ستمکــار شـــــده

این چه ایین و طریق است ، که این ملعـــــونه         پی ازار من ، این مشرک خونخـوار شــــده

گل من پرپر و پژمرده شده وقت شـــــــبـــــاب          جگرم سوخته از کینه غــــــــدار شـــــــده

ریخته زهر جفا را چــو بکامـــــم پنهـــــــــــان          قلب من سوخته ، نیلی گل رخسار شـــــده

گشته از زهر جفا سینه و قلبم مــــجــــــــروح         خون دل امده ، از چشــم درر بار شــــــــده

هر چه فریاد کشیدم : زعطش سوختــــــــه ام          نه کسی با خبر از من ، به شب تار شـــــده

بر رخم بسته در حجره و محبوسم کـــــــــــرد          خود گرفتار غضب ، اتش قهـــــار شـــــــده

اخر الامر به مقصود خــــودش نائل شــــــــــد          لیک ارام دلم ، زار و عــــــــزادار شـــــــده

قطره،زین ماتم عظمی، دل دریا خون شــــــد           شور عاشورا ، دگــــر باره پدیدار شــــــده