چون گرد کند دست قضا نقش زمینم     

   باشد که به خاک سر راهت بنشینم

عمرم سپری گشت به امید نگاهی

حیف است که یک لحظه جمال تو نبینم

ادیان ملل را همه جا خواندم دیدم

دین نیست به جز مهر تو ای مهر تو دینم

برگ وبر مندوستی تو است و گرنه

بذری نفشاندم که از آن خوشه بچینم

آغوش لحد خوبتر از دامن یار است

شک نیست همین است همین است یقینم

تو شهره شدی در کرم و من به گدایی

جز این چه توان کرد تو آنی و من اینم

باز آی که جان از نفس سینه بر آید

با ناله ی یابن الحسن از قلب حزینم

دیوانه دیدار توام ای گل نرگس

گو سنگ ببارد زیسار ویمینم

از سینه رسد ناله به امواج سمایم

وزدیده چکد اشک به دامان زمینم

من(میثم)کوی توام ای یوسف زهرا

حاشا که جز دار غم عشق گزینم