بارگه رفع تو چو کعبه محترم بود

چشم امید من رضا به جانب حرم بود

توئی کریم اهلبیت توئی رئوف و مهربان‏

ه کویت مرغ بی‏بال و پرم من‏

که یک عمری گدای این درم من‏

پناهم ده بیا خود ضامنم شو

شب تا سحر ، لحظه‏شماری می‏کرد

از دیده سرشک شوق ، جاری می‏کرد

آن شب ، شب میلاد گل زهرا بود

ز عشق تو آبادم و از مهر تو شاد

از مهر تو دلشادم و از غم، آزاد

تا بر سر کوی تو بود منزل من‏

با عشق قرینم و به شادی همزاد