گوهر افشان کن زجان
ای دل که می‌دانی چه حاجت

مهبط نورالهی روضه
پاک رضاست

در دریای فتوت گوهر
کان کرم

آنکه شرح جود آبا
کرامش هل آتاست

ظلمت و نور جهان عکسی
زموی و روی است

موی او والیل اذا
یغشی و رویش والضحاست

قبه گردون ندارد قد
خار درگهش

یارب این فردوس اعلی
یا مقام کبریاست؟

سرمه‌ای از خاک پای
او کشیدست آفتاب

موجب این دانم که
عینش منبع نور و ضیاست

اوست بعضی از وجود
آنکه در معراج قدس

گرد بغل مرکبش روح
الامین را توتیاست

قبل می‌گردد روان از
بوی خاک در گهش

خاک نتوان گفتنش کز
روی عزت کیمیاست

قبه پرنورش از رفعت
سپهر دیگریست

و اندرو ذات پرانوارش
چو مهر اندرشماست

رفع گردون گردان دارد
آنکه بر سری

مجمع تقوی و عصمت
مرکز صدق و صفاست

حاسد ار نشناسدش کز
روی رفعت کیست او

پادشاه اقنیا و ازیکا
واصفیاست

قره‌العین نبی فرزند
دلبند وصی

مظهر الطاف ایزد، فخر
اصحاب عباست

مقتدای شرق و غرب و
پیشوای بر و بحر

خود چنین باشد کسی کو
نور پاک مصطفاست

هست سلطان خراسان نی
چه گفتم زینهار

برسر هر هفت اقلیم و
دو عالم پادشاست

قصیده محمود بن یمین الدین محمد طغرایی

معرف به "ابن یمین"