شفای لال مادرزاد

شب جمعه 23 رجب 1337 زائری از نواحی سلطان‏آباد
عراق، به نام شکر ا... که لال مادرزاد بود فهمید که جماعتی از اهل سلطان‏آباد قصد زیارت
امام هشتم علی ابن موسی الرضا علیه‏السلام را دارند. وی نیز اراده‏ی تشرف به دربار
آن بزرگوار را نموده و عازم شد و با آنها پیاده راه افتاد و چون لال بود به اشاره بین
راه مقاصد خود را به همراهان می‏فهمانید تا شب چهارشنبه 21 رجب وارد مشهد شدند و به
حرم مطهر مشرف گردیدند.

چون شب جمعه رسید او بی‏خبر از همراهان به قصد بیتوته
در حرم شریف ماند و پیش روی مبارک امام(ع)گردن خود را به آنچه به کمرش بسته بود به
ضریح بست و به اشاره عرض کرد ای امام غریب زبان مرا باز و گوشم را شنوا فرما پس گریه‏ی
بسیاری کرد و سرش را بضریح مقدس گذاشت خوابش برد.

وقتی نگذشت که کسی انگشت سبابه به پیشانی وی گذاشت
و سرش

را از ضریح بلند نمود نگاه کرد سید بزرگواری را
دید که با قامتی معتدل و روئی نورانی و محاسنی مدور و بر سر مبارکش عمامه‏ی سبزی بود
و تحت الحنک انداخته و بر کمر شال سبزی داشت پس با تمام، انگشتان خود بر پهلوی او زد
و فرمود شکرا... برخیز خواست برخیزد، گره‏های شال گردن را باز کند و آنگاه بلند شود.

چون نگاه کرد دید تمام گره‏ها باز شده است.

پس برخواست و متوجه آن حضرت شد دیگر آن بزرگوار
را ندید لکن صدای سینه زدن و نوحه‏ی زائرین را در حرم مطهر می‏شنید، آنوقت فهمید که
امام به او شفا مرحمت فرموده است.