دیده را دوخته ام،خسته به نقش حرمت

سر ناقابل خود را،بنهم در قدمت

دست بردم به امیدی به سر زلف تو باز

می کشم از دل وجان،منّت ابروی خمت

حَرَمت بوی صفا می دهد و بوی وفا

جان و دل زنده کند،مونس جانانه دمت

چه زبانها که به لطف تو سخنران شده اند

بنما دیده ما باز به لطف و کرمت

بوسه بر درگه تو می زنم از صدق و صفا

که شفاعت بکنی می دهم ای گل قسمت

شاعر:علی اکبر اسلامیان(مشهد)