خورشید به حُرمتت وضو می گیرد

گل در حرم تو آبرو می گیرد

مهتاب به پابوسی تو چون آید

با دیدن گنبد تو رو می گیرد

آهوی رمیده از جفای صیّاد

در دامن پُر مِهر تو خو می گیرد

دستی که رسیده بر ضریح پاکت

از دست محبّتت سبو می گیرد

هرچند که در کویر غفلت ماندیم

با یاد تو دشت رنگ و بو می گیرد

دلداده کُوی مهرت ای روح کَرَم

آنچه طلبیده مو به مو می گیرد

شاعر:رحمت ا.. حسن پور(ساری)