تا کسی را سر کوی تو راهش ندهند

   گریه و سوز دل و ناله وآهش ندهند

 روشنی نیست به چشم ودل بی چشم و دلی

 از شب زلف تو تا روز سیاهش ندهند  

کوه طاعت اگر آرد به قیامت زاهد

 بی تولای تو حتی پر کاهش ندهند

 به غباری که ز کویت به رخم مانده قسم

 هر که خاک توشد عزت و جاهش ندهند

 دیده صد بار اگر کور شود بهتر آن 

 که به دیدار تو یک فیض نگاهش ندهند

 کافر ومومن وغیر و خودیو دشمن و دوست

هیچکس نیست که در کوی تو راهش ندهند

تو نوازش کنی آن را که پناهش ندهند

تو دهی راه کسی که پناهش ندهند

 تلخی عشق حلاوت ندهد (میثم)را

تا که سوز سحر و اشک پگاهش ندهند