« یادگار مرتضى»  
اى مدینه بى قرارم،عازم دیدار یارم
وقت جان دادن به قلبم، جز غم دلبر ندارم
آتشى دارم به سینه، از نگارى بى قرینه
در دلم گردیده بر پا، از غریبى یک مدینه
امان امان اى دل (2) ((2))
یادگار مرتضایم، ساقى صدق و صفایم
من غریب بن غریبم، وارث کوى جفایم
دشمنم شعله برافروخت، آتشى زد خانه ‏ام سوخت
این جفاها را عدو از، ماجراى کوچه آموخت
امان امان اى دل (2) ((2))
کوچه‏ هاى شهر ماتم، غرق درد است و پر از غم
مى‏رسد گویا هنوز از، زیر خاکش ناله هر دم
قاتلم شد داغ جانان، از غم او مى‏دهم جان
پر گشایم سوى او که، در برم گردیده مهمان
امان امان اى دل (2) ((2))
(سبک:اى
همه دارو ندارم)***