می گردم دو دیده پریشان و جان،غریب

در منظری که نیست به هفت آسمان،غریب

یارب!بقیع،قطعه ای از آسمان توست

پیچیده در غبار زمین وزمان،غریب

آن گوهری که بود ملک،خادم درش

خفته ست در کنار حرم،بی نشان غریب

این خاک،میزبان پریشان کربلاست

مانده است در حضور تو ای آسمان،غریب

اینجا مزاز صادق آل محمد(ع)است

تنها،میان گردش چشم جهان ،غریب

در خلوت است بارگه باقرالعلوم(ع)

همچون مزار مادر زخمی،جوان،غریب

این سوی میله،مرقد اولاد مصطفاست

آن سو،نگاه غمزده زائران،غریب

این محرمان پردگی عرش ذوالجلال

اینسان فتاده اند در این خاکدان غریب

اشک است اینکه می چکد از آستین ابر

مِهر است اینکه مانده در این آستان ،غریب

می گردد آسمان،به طوافی همیشگی

بر این مدار غریب و بر این مکان،غریب

یارب چه حکمتی استدر این قطعه شریف

مهمان غریب و بارگه میزبان،غریب

یارب کرامتی!که زنم بوسه بر بقیع

سر را نهم به خاک و بگریم بر آن،غریب

شاعر:حسین اسرافیلی