گذشت افطار و هنگام سحر شد

نیامد یارم و خاکم به سر شد

 نیامد ساقی میخانه دوست

خماری کم نگشت و بیشتر شد

 به امیدی که حتماً خواهد آمد

دو چشمم دوخته بر پای در شد

 به پای سرو ناز سر بلندم

سر افتاده ‏ام افتاده ‏تر شد

 نه تنها من ز پا افتاده ‏ام، نی

ز هجرانت جدا کوه از کمر شد

 اگر آیی چه آهی و چه سنگی

ببین آیینه هم اهل خطر شد

 به یاد آفتاب افتاده هر صبح

که شبنم دامنش یک ذره ‏تر شد

 شقایق گونه بر دل بود داغی

فراق باغبان داغی دگر شد

 به پایت آنقدر انگور می ‏ریخت

که شاخ تاک چشمم بی ثمر شد

 نفهمیدم سحر کی آمد و رفت

نیامد یارم و خاکم به سر شد