نازنین آمد و دستی به دل ما زد ورفت

پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت

کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد

خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت

درد بی عشقی ما دید ودریغش آمد

آتش شوق درین جان شکیبا زد ورفت

خرمن سوخته ی ما به چه کارش می خورد؟

که چو برق آمد و در خشک وتر ما زد و رفت؟

رفت و از گریه ی توفانی ام اندیشه نکرد

چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت!

بودآیا که زدیوانه ی خود یاد کند

آن که زنجیر به پای دل شیدا زد و رفت

سایه آن چشم سیه با تو چه می گفت که دوش

عقل فریاد بر آورد وبه صحرا زد و رفت