زغم تو گشته ویران دل زار عاشقانت

زفراق رویت ای گل شده ایم نغمه خوانت

دل عالمی و دلها زغم تو غرقِ در خون است

مکش از ملال شاها دگر اَبروی کمانت

تو که بال رحمتت بر سرما فکنده سایه

زچه رو نهانی از ما به کجاست آشیانت

همه از پی توپویان همه خسته ایم و بی جان

که تو جان ماسوائی ملکا قسم به جانت

چه خوش است دیده ما شود از رُخ تو روشن

چه خوش است گوش مارا بنوازی از بیانت

بغلامی تو شاها نه لیاقت است ما را

که خوریم غبطعه ها بر سگ درب آستانت

همه ریزه خوار خوان توایم و اکنون

مپسند نا اُمید از تو شوند سائلانت

غزلی نکو(حسانا)چو بنام شاه گفتی