مگو که بی خردم هیچکس نمی خردم

    کرامت تو به بالای دست می بردم

    اگر جدا کنی از خود مرا کم از صفرم

    وگر کنار تو باشم فزون تر از عددم

    گدایی درت از خلق بی نیازم کرد

    که در سوال کسی جز تو را صدا نزنم

    هزار بار شدم غافل از تو دیدم باز

    فزونی کرمت سوی این حرم کشدم

    ز کثرت کرمت ای کریم اهل البیت

    خجالتی که کشیدم هماره می کُشدم

    زهی کرامت و لطفت که دعوتم کردی

    بجای آنکه گذاری به سینه دست ردم

    مرا میان سگان درت پناه بده

    و گرنه گرگ گنه حمله کرده می دردم

    بهای یک ثمن بخس هم ندارم لیک

    به لطف خویش امام رئوف می خردم

    مرا به گلبن عشقش پناه داد رضا

    اگر چه نیست به جز مشت خار در سبدم

    نهاده ام به روی خویش نام (میثم) را

    بهانه ایست قبولم کند،اگرچه بدم