مشهد به دامن مدینه دارد
جان نبی را به سینه دارد
فوج ملک را نور امیدی در این جاست
در چارده خورشید خورشیدی در این جاست
مشهد بهشت گل های عشق است
جاری در این خاک دریای عشق است
آن گل رضای عترت است اما غریب است
ناموس قرآن است و در دنیا غریب است
بر غربت او دنیا بگرید
حیدر بنالد زهرا بگرید
تاریخ عصمت شاهد معصومی اوست
عالم پریشان از غم مظلومی اوست
نورش جهانتاب از قهر گردید
با مثل مأمون هم عهد گردید
با خون دل، با داغ جان، عمرش سرآمد
آخر هم از زهر ستم جانش برآمد
از کید مأمون خونین جگر بود
در هر کجا بود حبس نظر بود
از آتش رفتار خودسوزاند او را
چون از نماز عید برگرداند او را
او را ز یثرب آواره کردند
وز غم دلش را صد پاره کردند
از زهر سوزان گر که شد قطع حیاتش
آن زهر داد از پنجه مأمون نجاتش
امروز دل ها از غم شکسته
قلب جوادش در خون نشسته
آید ز طوس و آورد خون جگر را
نور امامت دارد و داغ پدر را