اى عمه بیا تا که غریبانه بگرییم

دور از وطن و خانه ، به ویرانه بگرییم

پژمرده گل روى تو از تابش خورشید

در سایه نشینیم و به جانانه بگرییم

لبریز شد اى عمه دگر کاسه صبرم

بر حال تو و این دل ویرانه بگرییم

نومید ز دیدار پدر گشته دل من

بنشین به کنارم ، پریشانه بگرییم

گردیم چون پروانه به گرد سر معشوق

چون شمع در این گوشه کاشانه بگرییم

این عقده مرا مى کشد اى عمه که باید

پیش نظر مردم بیگانه بگرییم

سوختم ز آتش هجر تو پدر تب کردم

اى گل گلزار پیغمبر کجا افتاده اى

از گلستانت چه شد کاین سان جدا افتاده اى

آمد از گلزار یثرب شاخه اى در کربلا

در دمشق از شاخسار کربلا افتاده اى

از مدینه بر سر دوش پدر تا نینوا

در بیابانهاى شام از ناقه ها افتاده اى

بر سرت هر دم شبیخون زد نهیب ساربان

زیر ضرب تازیانه از جفا افتاده اى

عمه معصومه ات شیون کنان دنبال تو

بارها، برخارها، دیدت زپا افتاده اى

یک زمان در قحط آب ، و یک زمان در منع نان

وز اسیرى در هزاران ماجرا افتاده اى

خواب در چشمت نمى رفت از جفاى ظالمان

نیمه شب در خواب خوش امشب چرا افتاده اى

چون شدى دلتنگ از زندگى رفتى به خواب

گفتى اى بابا جدا از جمع افتاده اى

ناله ها کردى زهجران گل اى مرغ بهشت

تا که گفتى شهر شام اندر عزا افتاده اى

کاخ مى لرزید، و مى لرزید آن جبار مست

گفت در دل طفل را آن سر، دوا افتاده اى

یا نوایت هم نوا بود آسمانها و زمین

ناگهان دیدند کآخر از نوا افتاده اى

از فغان زینب معصومه اندر مرگ تو

ناله هاى آتشین در هر فضا افتاده اى