حدیث   زندگی   را   با    که گویم

نجات خویش را من از که جویم

کسی محرم تر از تو بهر من نیست

تو    هستی   آگه از سرّ مگویم

غــم اینـــکه زمـــن راضــی نباشی

شـــده چون استخوانی در  گلویم

زبس    دیدی    مرا   در حال غفلت

از آن ترسم که گردی رو به رویم

ولـــــی گرد و غبار معــــصیت    را

به اشکی که تو خود دادی بشویم

به    یاد   کاروانی    اشک     ریزم

که      باشد      کاروان     آرزویم

دلم      را  با    محرّم آشنا     کن

بده با اشک    زینب خود   وضویم

تو می دانی چقدر آلوده     هستم

فقط    نام      حسین است آبرویم

مرا    بار    دگر    مولا    خجل کن

نگاهی بر من   بشکسته    دل کن

حاج منصور ارضی